یکى از زیباترین و پرمنفعت ترین برنامه هایى که در قرآن و معارف ملکوتى اهل بیت قدس سرهما همواره مطرح بوده، توبه است. خداوند در قرآن، به این مساله توجه خاصى دارد.رسول خدا صلی الله علیه و آله و ائمه طاهرین قدس سرهما نیز به این مساله توجه فوق العاده اى داشته اند. ایشان گناه را ذاتىِ انسان نمى دانند. گناه در فرهنگ قرآن، یک بیمارى دانسته شده است که این به عللى متوجه انسان مى شود و بر او عارض مى گردد. هر انسانى که متولد مى شود، پاک و به دور از گناه به دنیا مى آید.خداوند مى فرماید :«فِطْرَهَ اللّه ِ الَّتِى فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْهَا لاَ تَبْدِیلَ لِخَلْقِ اللّه ِ ذلِکَ الدِّینُ الْقَیِّمُ وَ لکِنَّ اَکْثَرَ النَّاسِ لاَ یَعْلَمُونَ »1.با همه وجودت به سوى این دین [ توحیدى ] روى آور [ پاى بند و استوار بر ]سرشت خدا، که مردم را بر آن سرشته است، باش! براى آفرینش خدا هیچگونه تغییر و تبدیلى نیست . این است دین درست و استوار ؛ ولى بیش تر مردم، معرفت و دانش [ به این حقیقت اصیل ] ندارند .حتى یک نفر را نیز براى نمونه نمى توان یافت که آلوده و ناپاک آفریده شده باشد ؛ زیرا خداوند منبع خیر بى نهایت است. اگر کسى آلوده به دنیا آید، در این صورت، باید براى حریم مقدس او ناپاکى و شر تصور شود، که هنگام ساختن انسان، آن شر و ناپاکى به انسان سرایت کرده است ؛ اما از منبع خیر، پاکى، سلامت و کمال، غیر از خوبى و پاکى تولید نمى شود.
