شکر نعمت، یکى از برنامه هاى سید الشهدا علیه السلام بود. او در طول شش ماه با سخنرانى، با رفتار و با نامه و پیام، نعمت هاى خدا را به مردم یادآورى کرد تا آنان در دایره شکر قرار گیرند ؛ یعنى دهنده نعمت را ببینند، خود نعمت را ببینند، متوجه مصرفِ واقعىِ نعمت شوند و آن را شایسته مصرف کنند تا این نعمت به رضاى حق، بهشت ابد و حیات طیبه تبدیل گردد ؛ آن چنان که یاران او طى این سفر، تا آخرین لحظه با او همراه شدند و لذت نعمت نور الهى را دریافتند و به شکرانه آن، جانشان را به درگاه الهى هدیه دادند.مقام شکر نعمت، آن قدر بالا است که امام حسین علیه السلام در شب عاشورا، شبى که ساعاتى بیش تا شهادت فاصله نداشت، شش نعمت بزرگ الهى را به یاران خود یادآور شد :نعمت قرآن : «عَلَّمْتَنَا القُرآن»، نعمت شناخت دین : «وفَقَّهْتَنا فِى الدّین» نعمت اتصال به نبوت : «اکرَمْتَنا بِالنُبُوَّه» و سه نعمت گوش، چشم و درک : «جَعَلْتَ لَنا اسماعا و ابصارا و افئِدَهً»12. آن گاه از خدا خواست که براى نعمت هایى که در اختیارشان قرار داده است، شکر خدا را به جا آورند و آن ها را در جاى خود مصرف کنند.
چه پاکیزه مردمى هستند آنانى که به این معانى توجه دارند! چه مردم باارزشى هستند آنانى که مُنعم را شناخته اند، نعمت را شناخته اند و محل مصرفش را مى دانند و حاضر نیستند ذره اى عمل ناروا مرتکب شوند. حاضر نیستند یک نگاه، یک سخن ناروا و یک حرکت نا به جا انجام دهند.
