مطالعه و دقّت در موجودات آفرينش

از آنجا كه ممكن است عوامل نامساعد محيطى، قضاوتهاى ناصحيح عقل جزئى، انحرافات فكرى، هجوم مكتب هاى الحادى، طوفان شهوات و غرائز خارج از حدود، بر چهره زيباى احساسات باطنى و شعور فطرى پرده ها در اندازد و انسان را از هدايت اين عوامل الهى محروم سازد و نداى فطرت آنچنان ضعيف شود كه به گوش جان نرسد، اسلام عزيز حواسّ ظاهر را دعوت به بيسنش و درك محسوسات جهان، و عقل را دعوت به تدبّر در نظام حكيمانه هستى مى نمايد، تا از اين رهگذر هم به معرفت محبوب نائل گردد، هم پرده هاى افتاده به روى فطرت كنار رود، تا انسان با هماهنگى عقل و فطرت و انصاف و چشم و گوش و درك و قلب، به وصال يار برسد و از رحمت بيكران او استفاده نمايند; و اين راه دوم خداشناسى است كه به طور مفصّل در توضيح جملات نخستين دعاى اولّ «صحيفه» خواهد آمد.