چه عاملی سبب میشود که انسان هدف خود را گم کند؟

  احساس پوچي و فناپذيري، ناشي از نقصان در معرفت و شناخت نسبت به هستي و هدفداري آن است. مستقر شدن ايمان و شناخت هدفمندي هستي و حكيمانه بودن آفرينش تنها راه علاج اين نقيصه است. براي از بين رفتن اين حالت لازم است چند نكته را در نظر گيريد:
الف) موفقيت در هر امري مرهون تلاش و جديت است.
ب) علاوه بر فعاليت هاي فردي شرايط ديگري كه خارج از اختيار انسان است نيز تا حدودي در موفقيت انسان دخالت دارد.
ج) انسان نبايد همواره انتظار داشته باشد كه در همه مسائل صددرصد موفق و پيروز از كار درآيد; بلكه وظيفه او آن است كه راه هاي منطقي رسيدن به هدف را با جديت بپيمايد، ولي در نظر داشته باشد كه در مواردي ممكن است به پيروزي دست يابد و گاه از آن محروم گردد. در عين حال اگر راه صحيح را در پيش گرفته باشد، شكست هايش هم موفقيت نسبي است; مثلا كسي كه مدت ها درس خوانده تا در كنكور شركت كند اگر مردود هم بشود بالاخره نتيجه زحماتش آن است كه سطح دانش خود را مقدار زيادي بالا برده و
فضيلتي را كسب نمودهاست و در عين حال آمادگي بيشتري براي موفقيت زيادتري در امتحانات بعدي رادارد. در نتيجه با كوشش مضاعف ميتواند موفقيت افزون تري كسب كند.
د) مطالعه در احوال فرزانگان تاريخ و انسانهايي كه با شنا در گرداب ناكامي ها خود را به ساحل پيروزي و موفقيت رساندهاند بسيار مفيد است.
ه')بايد دانست كه چه بسا در برخي از ناكامي ها خيرات بسياري نهفته و انسان از آنها غافل است و برعكس ممكن است آنچه ظاهرا مطلوب است در باطن غير مفيد يا مضر باشد چنان كه در قرآن مجيد آمده است: ((عسي ان تكرهوا شيئا و هو خير لكم و عسي ان تحبوا شيئا و هو شرلكم))(بقره، آيه 216).
و) توكل بر خداوند در ضمن تلاش و جديت مايه موفقيت و اميدواري است.
ز) تقويت اراده از طريق ورزش و... نيز در رفع حالتي كه فرمودهايد موثرمي باشد.