امانت دارى مؤمن در اموال خدا

ديد مؤمن نسبت به پول، ديد ابزارى است. هيچ وقت به پول عشق نمى ورزد و اصلًا دل او ارتباطى به پول ندارد. مى گويد: اين ها ابزار است. هيچ وقت مكانيك عاشق آچار و ابزار خود نمى شود. آنها را مى گيرد تا با آن مكانيكى كند. نگاه ثروتمند به ثروت نيز بايد به عنوان ابزار باشد. اگر به پول احترام مى كند، براى اين است كه مى گويد: تو از نزد محبوب من براى خدمت به من آمده اى، من نوكر تو نيستم. تو را به من داده اند كه خرج كنم. خانه، مركب، لباس و خوراك، در حدّ شأنم؛ البته شأن، مال خود خداست، ولى به من اجازه داده كه از مال براى خود وسايلى به اندازه شأن و موقعيتم تهيه كنم. براى اين كه زندگيى داشته باشم، بتوانم فرزندان خوبى تربيت كنم و خانواده ام را خوب اداره كنم.
همچنين بتوانم در اين خانه نماز بخوانم، روزه بگيرم، قرآن ياد بگيرم و ياد دهم، نيمه شب در نماز گريه كنم. اين يك بخش استفاده از مال است و بخش ديگر نيز اين است كه بدانم مال را به من داده اند تا به عباد خدا خدمت كنم. در جلسه اى مى روم و مى بينم دوستى حالش گرفته است، او را صدا مى كنم و مى گويم: چرا هر شب كه تو را پاى منبر مى بينم، كسل و ناراحتى؟ مى گويد: شب عيد غدير عروسى دختر من است، اما هنوز جهيزيه اش را نتوانستم بگيرم. بگو: اين كه غصّه ندارد، به همسرت بگو صورت جهيزيه را بنويسد، اين هم آدرس و شماره تلفن من است. چند روز بعد تمام مايحتاج او را مى دادى و مى گفتى: من خليفه خدا در مال هستم و مال نيز ابزار است كه خدا به من داده است تا به نيازمندان بدهم. بعد كه اجناس مورد نياز او را دادى، دست او را بگير و ببوس؛ چون به امام زين العابدين عليه السلام عرض كردند: چرا شما وقتى به فقير پول مى دهيد، دست او را مى بوسيد؟ فرمود: چون دست فقير، دست خداست. ما كه خدا را نمى بينيم تا دستش را ببوسيم، دست فقير را مى بوسيم، گويا دست خدا را بوسيده ايم.