صفات شيعه قابل قبول‏

اميرالمؤمنين عليه السلام زمانى كه در كوفه، حاكم مملكت بودند، خبر مرگ شيعه اى را شنيدند. با پاى پياده به دنبال جنازه اين شيعه تا بيرون شهر كوفه آمدند. وقتى كه او را دفن كردند، براى تشييع كنندگان جنازه سخنرانى كوتاهى كردند كه در «نهج البلاغة» «1» نقل كرده است.حضرت در كنار قبر اين شيعه مقبول فرمودند: «يرحم الله خبّاب بن الأرت»اسم اين ميّت بود. فرمود: خدا اين مرد را مورد رحمت قرار دهد، «فلقد أسلم راغباً»مسلمانى، ايمان و شيعه بودنش براساس رغبت، شوق و علاقه بود. نسبت به اسلامش سست و بى ميل نبود. «و هاجراً طائعاً»او جزء مهاجرينى بود كه هجرتش فقط براى خاطر اطاعت از پروردگار بود. در اين زندگى قدم برداشت، اما قدمش الهى و پاك بود.
 «و قنع بالكفاف» نسبت به مال دنيا و زندگى، به حدّ كفايت قناعت كرد. «و رضى عن الله»با اين كه در دوره عمر هفتاد ساله اش- كه در كتاب ها نوشته اند- مصائب و شكنجه هاى زيادى ديد، ولى اميرالمؤمنين عليه السلام فرمودند: او از خدا رضايت داشت و با خدا خوش بود. «و عاش مجاهداً» در تمام دوران زندگى خود، براى خدا كوشش كرد و زحمت كشيد.