تصميم به پاكى و اجراى آن‏

   در حرم حضرت رضا عليه السلام جملات آخر زيارت را مى خواندم كه جوانى كنارم نشست، من چون آخر زيارت بود، نگاه نكردم ببينم كيست. بعد از اين كه زيارتم تمام شد، ديدم روحانى نورانى قابل توجهى است. به من گفت: من اولين بار است كه با شما رو به رو مى شوم. من مى خواهم در ارتباط با خودم مطلبى را براى شما بگويم. گفت: اگر اينجا بيننده اى نبود، پيراهنم را درمى آوردم، بدنم را به شما نشان مى دادم. از زير گلو تا روى شكم و پشت بدنم، تمام خالكوبى شده است. اين را به شما مى گويم كه بدانيد من قبل از اين كه روحانى بشوم، چه كاره بودم. گفت: ده سال مردم محل و نيروى انتظامى از دست من در امان نبودند. چاقو مى كشيدم، خنجر مى زدم، از ديوار مردم بالا مى رفتم، باج مى گرفتم، كتك مى زدم، عربده مى كشيدم. اما چند سال قبل، در اوج شرارت، من و دوستم، تصميم گرفتيم كه در بالاترين شب احياء، كه شب بيست و سوم ماه مبارك رمضان است، در مجلس شما شركت كنيم. گفت: ما به مراسم شما آمديم، وقتى احيا تمام شد، دو نفرى برگشتيم، اما چشم ما از اشك به ما مهلت نمى داد. تا صبح را بيدار مانديم. بعد از بيست سال، اولين بارى بود كه صبح نماز را خوانديم و روزه گرفتيم، اما در حرم حضرت رضا عليه السلام بگويم كه تمام نمازهاى نخوانده را خوانديم و تمام روزه هايى را كه خورده بوديم، گرفتيم؛ يعنى در عبادت ظاهراً بدهكار نيستيم. آن جاهايى كه بايد مى رفتيم كه حلاليت بطلبيم، رفتيم و از مردم حلاليت طلبيديم. بعد دو نفرى با هم آمديم طلبه شديم و در قم درس خارج فقه مى خوانيم. ماه رمضان، محرم و صفر در عين اين كه در درون خود شرمنده ايم، به تبليغ مى رويم و اگر منبر ما اثرى دارد، از خداست. «از تو حركت، از خدا بركت». تصميم بگيرى كه به طرف پاكى بروى، معشوق خدا مى شوى: «اذا احبّ الله عبداً ألهمه العمل بثمان خصال» من اين هشت خصلت را مى شمارم.