چرا در مکانهای مقدس ناله و گریه مان بیشتر از شادی و نشاطمان است؟

 آنچه را در حرمهای اهلبیت(ع) مشاهده می فرمائید که مردم خودشان و یا توسط مبلغان مذهبی به حالت گریه و زاری و مناجات قرار می گیرند به جهت نکات و حکمت های متعدده ای است که ما در این مختصر تنها به سه حکمت آن اشاره می کنیم.
1.اساسا چنین مکانهایی یاد آورد شدت مصائب و ظلم و ستمهایی است که به اهلبیت رسول خدا گردیده است و چون قرآن کریم مزد رسالت پیامبر را همان مودت و دوستی با اهلبیت و ذوالقرنین اعلام فرموده همانطور که در سوره شوری می فرماید «قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى » پیروان آن پیشوایان معصوم و مظلوم به جهت ابراز همدردی و اظهار تأسف از آنچه بر اهلبیت در این مکانها گذشته است به گریه و زاری می پردازند.
2.حرمهای مطهر اهلبیت خود بهانه ای برای ایجاد ارتباط و مناجات با خالق هستی و خداوند یکتا است و مردم در چنین مکانهای مقدسی اشک عشق و گریه شوق است که از جشمانشان جاری می کند عشق به خدا و شوق در توفیق پیدا کردن برای حضور در چنین مکانهای مقدسی.
3.مردم و مبلغین مذهبی چنین مکانهایی را بهترین و مناسب ترین مکان برای توبه و استغفار و به یاد آوردن گناهان گذشته را بدنبال دارد و این هم نکته دیگری در گریه و زاری در آن امکنه می باشد.