آیا تصور گناه، خودش معصیت است؟و آیا در پرونده اعمال ثبت می شود؟

این مطلب که تصور گناه خودش معصیت و گناه است یا نه مطلب قابل تحقیق و بررسی است و وقتی ما به متون قرآنی و حدیثی مراجعه می کنیم به دو گونه احادیث برخورد می کنیم که در بعضی از آنها تصور گناه و قصد معصیت را گناه شمرده اند مثلا در حدیث شریفی از پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) نقل شده است«انما الاعمال بالنیات ؛همانا معیار سنجش اعمال و کردار همان قصدها و نیت ها می باشد و به هر کسی بر اساس قصدش ثواب یا عقاب میدهند»
و در بعضی دیگر از احادیث ما چنین وارد شده است که خداوند به فرشته موکل بر کارهای زشت فرمان داده است که گناه را حتی پس از انجام دادن هم در نامه عمل شخص ننویسد و ساعتی را صبر کند شاید آن بنده گنه کار از کرده خود پشیمان شود و توبه نماید که در این صورت هرگز آن گناه در نامه عمل شخص نوشته نخواهد شد.
و جمع بین این دو دسته احادیث و روایات با کمک گرفتن از عقل و احادیث دیگر این است که تصور گناه فی حد نفسه اگر چه گناه عملی نیست ولی تصور گناه خودش یک مقدمه مهم برای افتادن در گناه عملی خواهد بود مخصوصا با وسوسه هائی که از طرف شیطان و هوای نفس صورت می گیرد و از انسان باید از تصور گناه نیز دوری نماید تا به گناه عملی دچار نشود ولی از جهت عقاب و عذاب آنچه مسلم است این است که گناه تا زمانی که عملی نشده و در خارج خودش را نشان نداده عقابی در پی ندارد.
گرچه توجه به این نکته نیز ضروری به نظر می رسد که بعضی از افکار و تصورات هست که خود آن تصور اصلا گناه است همانند آنچه در سوال بیان فرمودید که کسی نوامیس دیگران را در ذهنش مجسم کند و با آن صورت ذهنی ارضای غریزه خود را بنماید.