منظور حدیث:«لولانا ما عرف الله لولانا ما عبدالله» چیست؟

عبادت و بندگی خدا فرع شناخت خداوند است و شناخت خداوند هم از راه نشانه ها و بینات خدا ممکن است چرا که خود خداوند موجود مادی نیست تا در حواس ظاهری ما بگنجد و ما او را با چشم سر و یا دیگر ابزار فیزیکی شناخت درک کنیم. پس برای شناخت خدا باید روی به آیات و نشانه های خدا ببریم آیات و نشانه های خدا هم بر دو گونه است یکی آیات و نشانه های تکوینی که همان دستگاه خلقت و نظام زیبای آفرینش است که جناب بابا طاهر عریان می گوید:
به دریا بنگرم دریا تو بینم       به صحرا بنگرم صحرا تو بینم
به هر جا بنگرم کوه و در و دشت     نشان از قامت رعنا تو بینم
و دوم نشانه های تشریعی و علامت های قراردادی خدا است که خداوند خودش آنها را وسیله شناخت حقیقی خدا قرار داده و نشانه های تشریعی خدا همان وجود مبارک انبیا و اولیاء الهی می باشند که خداوند فرموده است:
 «و لله الاسماء الحسنی فادعوه بها؛خداوند را نامهای نیکی است که شما باید بوسیله آن نامها خدا را بخوانید»
و این نامهای نیک در عالم وجود و تحقق خارجی همان مثل اعلای خداوند می باشند که در آیه دیگر میفرماید«و الله المثل الاعلی» بنابر این اگر وجود مبارک معصومین نبودند بشر نمی توانست شناخت حقیقی و معرفت واقعی خودش را نسبت به پروردگار تکمیل نماید همانطور که امروزه شاهد هستیم کسانی که دور از ولایت انبیا و معصومین هستند هرگز خدا را آنطور که هست نه شناخته اند و نه عبات می کنند و وقتی شناخت حقیقی نسبت به خداوند از بین برود و یا تضعیف گردد یقینا عبادت و بندگی خدا هم از بین خواهد رفت پس ائمه معصومین نشانهایی هستند که اگر نبودند نه خدا بمعنای واقعی اش شناخته می شود و نه خدا بمعنای واقعی اش عبادت خواهد شد.