تشبيه زندگى دنيايى به آب‏

دنيا يعنى آسمان ها، زمين، كوه ها و معادن. ذره ذره اين ها قيمتى است. زندگى دنيا، يعنى زندگى مردم دنيا، مانند آب است. تشبيه خيلى عجيبى است؛ يعنى هر چه اين ها زحمت مى كشند و مى سازند، دارند روى آب مى سازند. آب زيربناى زندگى آنها است. آيا آب جايگاه محكمى است؟ آب كرم مى گذارد، بدبو مى شود، رنگ عوض مى كند، بخار مى شود، از بين مى رود، چيزى نمى ماند. هزار حرف ديگر درباره آب مطرح مى شود: غرق، خفه و نابود مى كند. اين ها مطالبى است كه از قرآن استفاده مى شود. آب با قوم حضرت نوح عليه السلام و فرعونيان چه كار كرد؟ آب با گذشتگان شما چه كار كرد؟ آب وقتى كه سيل شود، چه كار كرد؟ جز اين كه زمين هاى زراعتى را نابود كرد و خانه ها را برد و همه چيز آنان را نابود كرد.
مى خواهد شكل ظاهرى زندگى اين ها را بگويد؛ كاخ ها، ساختمان ها، ملك ها، كارخانه ها، منابع درآمد و اين هايى كه انسان را به خودش مشغول و مغرور مى كند و به جايى مى رساند كه نسبت به پروردگار، احساس خطرناك بى نيازى مى كند: من كه همه چيز دارم، چه احتياجى به خدا دارم؟ من نماز بخوانم كه كدام دردم دوا شود؟ من روزه بگيرم كه چه چيز بدنم سالم باشد؟ من چرا به مكه بروم؟ لباس هايم را دربياورم و در اين خاك ها بنشينم، براى چه؟