خداوند در آيات آخر سوره بقره، پيغمبر اسلام صلى الله عليه و آله و اهل ايمان را در چه قله اى نشان مى دهد:«ءَامَنَ الرَّسُولُ بِمَآ أُنزِلَ إِلَيْهِ مِن رَّبّهِ وَالْمُؤْمِنُونَ كُلٌّ ءَامَنَ بِاللَّهِ وَمَلئِكَتِهِ وَ كُتُبِهِ وَ رُسُلِهِ» ايمان پيغمبر صلى الله عليه و آله را اعلام مى كند و به رخ ما مى كشد. آنچه كه بر پيغمبر صلى الله عليه و آله نازل شد، او باور كرد. چرا كه سازمان عقل ايشان به گونه اى آفريده شده است كه در مقابل دليل، برهان و منطق تسليم است و هيچ راهى براى ورود به شك، ترديد و وسوسه براى خود نمى بيند. انسانى كه خورشيد را با چشم مى بيند، حرارت آن را حس مى كند، حركت زمين به دور خورشيد و به دور خودش را مى داند، چگونه دچار وسوسه شود و نسبت به خورشيد و حرارت آن و حركت زمين و اثرگيرى آن شك كند؟
اگر سازمان عقل به گونه اى آفريده شده بود كه در برابر دليل، برهان، حق و ضروريات تسليم نشود و زمينه باور دل را بعد از معرفت فراهم نكند، آن وقت هيچ چيز را نمى توانست باور كند كه درست است يا غلط و هميشه در ناامنى بود، اما پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله را نسبت به حقايق نازل شده مى بينيد كه اين حقايق عينى عالم را در كمال آرامش مى پذيرد.«ءَامَنَ الرَّسُولُ بِمَآ أُنزِلَ إِلَيْهِ» يعنى پيغمبر صلى الله عليه و آله نسبت به خدا، قيامت، قرآن، حلال و حرام، و نسبت به تمام حقايق در كمال باور است و به دنبال پيغمبر صلى الله عليه و آله مؤمنان واقعى هستند كه اوصاف و ويژگى آنان را در سوره انفال مى فرمايد؛
«أُوْلئِكَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقًّا» اين افراد را به عنوان مؤمن قبول دارم، بقيه را قبول ندارم. ما كه نمى توانيم چيزى را بر عهده خدا ثابت كنيم كه همه ما را به عنوان مؤمن واقعى قبول كن.
يا در پايان آيه صد و هفتاد و هفت سوره بقره مى فرمايد:«أُوْلئِكَ الَّذِينَ صَدَقُواْ» اين ها اگر بگويند ما مؤمن هستيم، راست مى گويند.
منبع : پایگاه عرفان
