رشد و نمو كشت زارع‏

اكنون سه آيه در اين زمينه عنايت كنيد كه چگونه خدا كاشته انسان را رشد و نمو- مادى و معنوى- مى دهد:
 «مَّثَلُ الَّذِينَ يُنفِقُونَ أَمْوَ لَهُمْ فِى سَبِيلِ اللَّهِ كَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنبَتَتْ سَبْعَ سَنَابِلَ»
اين قيد «فى سبيل الله» بايد باشد و الا اگر نباشد، آدم در شوره زار دارد مى كارد، كه چيزى در نمى آيد.
آنان كه در راه خدا انفاق مى كنند؛ يعنى عمر خويش را هزينه كرده، پول درآورده و دايم درآورده را مطابق شأن خود خرج كرده و بقيه را نيز براى خدا كاشته است. كار آنان مانند دانه اى است كه وقتى به من داده مى شود، چون كشاورز دانه را در زير زمين كاشته و رفته است، من چند ماه بعد، اين دانه را به هفت خوشه تبديل مى كنم: «فِى كُلّ سُنبُلَةٍ مّاْئَةُ» كه در هر خوشه اى، صد دانه هست. كشاورز دانه اى زير زمين گذاشت و رفت، اما من آب آن را از آسمان دادم، خورشيدش را من تاباندم، من هوا را به دانه رساندم تا يك عدد را به هفتصد عدد تبديل كردم: «وَاللَّهُ يُضعِفُ لِمَن يَشَآءُ»  و شما هر كار خيرى را در اين عالم بكاريد، من اضافه اش مى كنم كه منفعتش ابدى و محصول آن دايمى مى شود. «مَن جَآءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثَالِهَا»
اگر شما يك خوبى انجام دهيد، من ده برابر به شما برمى گردانم. ده برابرِ تمام نشدنى. همه حرف قرآن اين است. اگر ما به قرآن اعتماد آن را باور كنيم: «إِنَّ الْمُصَّدّقِينَ وَ الْمُصَّدّقتِ وَ أَقْرَضُواْ اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا»
مردان و زنان صدقه دهنده و آن كسانى كه به خدا قرض مى دهند. وام را به خودش نسبت مى دهد كه هركسى وام مى دهد، به من مى دهد؛ يعنى كارى به وام گيرنده ندارد، اينجا وام دهنده دارد با خدا معامله مى كند:
 «يُضعَفُ لَهُمْ وَ لَهُمْ أَجْرٌ كَرِيمٌ»  وام او را چند برابر مى كنم و پاداش با ارزشى به آنها عنايت مى كنم.
اهل تعقل و هزينه صحيح سرمايه عمر
انسان بيدار، هوشيار، با فكر و انديشه و سرمايه هاى مختلفى كه در اختيار او است و از همه مهمتر، سرمايه عمر، همه را هزينه شنيدن حق و به اجرا گذشتن آن در همه شئون زندگى مى كند و خود را به زارعى تبديل مى كند كه در اين عالم مى كارد و روز قيامت نيز به صورت محصول ابدى درو مى كند، البته كسى كه وارد اين فضا شود و اين گونه زندگى كند. چون خيلى ها در اين عالم، اسير هستند و در اسارت، دست و پاى انسان بسته است و فقط سلسله حركاتى از او صادر مى شود كه يا براى هواى نفس است، يا شكم، يا شهوت، يا شيطان. اما شخص هوشيار اسير نمى شود و در آزادى نيز هر كار مثبتى را كه مى تواند، انجام مى دهد و عمر خويش را صحيح خرج مى كند تا زارع خدايى شود.
 ز دام طبيعت پريدن خوش است                    گل از باغ ناسوت چيدن خوش است
 مى عشق نوشيدن از دست يار                      از آن باده جان پروريدن خوش است
نسيمى وزد گه ز باغ وصال                        از آن، جامه بر تن دريدن خوش است
 از آن شهر و اين خانه تا كوى دوست             چو آهوى وحشى دويدن خوش است
همه شب به اميد صبح وصال                        چو نى ناله از دل كشيدن خوش است
والسلام عليكم و رحمة الله و بركاته