اين شعر جزء اشعارى است كه در تنهايى خودم زمزمه مى كنم. شاعرش قديمى است. معلوم است كه مزه عشق را در حدّ خودش چشيده بوده؛ چون اگر نچشيده بود، نمى توانست اين گونه بيان كند. در گفتن خط به خطش بايد دقت كنيد؛ يعنى با عقل خود دنبال كنيد.
هر كه كند روى طلب سوى او قبله ذرّات شود كوى او
يكپارچه بايستد و بگويد: من تو را مى خواهم؛ چون او را بخواهد، تمام ابزار دست او كه براى توليد خير است، به طرف او برگردانده مى شود. تلخ ترين تلخى هاى ظاهرى نيز پرمايه ترين خير را براى او توليد مى كند.
ابن زياد وقتى از حضرت زينب كبرى عليها السلام مى پرسد: حادثه اتفاق افتاده را كه گرفتيم، كشتيم، قطعه قطعه كرديم و برديم، چگونه ارزيابى مى كنى؟ حضرت زينب كبرى عليها السلام باطن مسأله را بيان كرد و به ابن زياد فرمود: «ما رأيت الّا جميلًا» آن چه را كه ديدم، زيبايى مطلق است. تمام ابزارهاى خدا متوجه ما شد و زيباترين مرحله شهادت را نصيب ما كرد. شمشيرها، نيزه ها، خنجرها، تيرها، همه براى ما توليد خير كردند.
اگر كسى اين نگاه را پيدا كند، در تمام عمر راحت زندگى مى كند، راحت عبادت مى كند، راحت گريه عاشقانه مى كند و وقت مردن نيز تنها نمى ميرد، بلكه: «تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلئِكَة أَلَّا تَخَافُواْ وَ لَاتَحْزَنُواْ وَ أَبْشِرُواْ بِالْجَنَّةِ الَّتِى كُنتُمْ تُوعَدُونَ» خدا تعدادى ملائكه را كه ملائكه رحمت هستند، مى فرستد، قبل از اين كه ملك الموت جان او را بگيرد، بهشت را به او بشارت بدهند و بگويند: نترس و غصه دار نباش. او را روى دست برداريد و به طرف خودم بياوريد. اين متن قرآن است.
منبع : پایگاه عرفان
