امام زين العابدين عليه السلام مى فرمايد : مردى با خانواده خود سوار كشتى شد در ميان راه ، دريا به حركت آمد و كشتى شكست و از سرنشينان آن جز همسر آن مرد كسى نجات نيافت . زن بر تخته پاره اى قرار گرفت و موج دريا وى را به يكى از جزيره هاى اطراف دريا برد . در آن جزيره مرد راهزنى زندگى مى كرد كه هر حرامى را مرتكب مى شد و به هر كار زشتى دست مى زد . ناگهان آن زن را بالاى سر خود ديد به او گفت : آدمى زادى يا پرى ؟ زن گفت : آدمم . آن مرد ديگر سخنى نگفت ، برخاست و با زن درافتاد و قصد كرد با او درآميزد . زن بر خود لرزيد . راهزن سبب وحشت و ترس آن را پرسيد . آن زن با دست اشاره كرد و گفت : از خدا مى ترسم . راهزن گفت : تاكنون چنين عملى مرتكب شده اى ؟ زن پاسخ داد : به عزّتش سوگند ، هرگز به چنين عملى دامن آلوده نكرده ام . مرد راهزن گفت : با اين كه تو مرتكب چنين عمل خلافى نشده اى از خدا مى ترسى ، در حالى كه من اين كار را به زور به تو تحميل مى كنم ، به خدا قسم من براى ترس از حقّ سزاوارتر از تو هستم .راهزن پس از اين جرقّه بيدار كننده برخاست و در حالى كه همّتى به جز توبه نداشت به نزد خاندان خود روان شد . در راه به راهبى برخورد و به عنوان رفيق راه باپ او همراه گشت ، آفتاب هر دوى آنان را آزار مى داد ، راهب به راهزن جوان گفت : دعا كن تا خدا به وسيله ابرى بر ما سايه افكند وگرنه آفتاب هر دوى ما را از پاى خواهد انداخت .جوان گفت : من در پيشگاه خدا براى خود حسنه اى نمى بينم ، تا جرأت كرده از حضرتش طلب عنايت كنم . راهب گفت : پس من دعا مى كنم و تو آمين بگو . جوان
پذيرفت پس راهب دعا كرد و جوان آمين گفت . در همان لحظه ابرى بر آنان سايه انداخت و هر دو در سايه ابر بسيارى از راه را رفتند . تا به جايى رسيدند كه بايد از هم جدا مى شدند ، همين كه از يكديگر جدا شدند ابر بالاى سر جوان قرار گرفت . راهب گفت : تو از من بهترى ؛ زيرا دعا به خاطر تو به اجابت رسيد ، اينك داستانت را به من بگو . جوان ماجراى برخورد خود را با آن زن گفت . راهب به او گفت : به خاطر ترسى كه از خدا به دل راه دادى تمام گناهانت بخشيده شد ، سپس مواظب باش اينك بنگر كه در آينده نسبت به خداوند چگونه خواهى بود .
بر گرفته از کتاب عرفان اسلامی استاد حسین انصاریان
