انسان تا وقتى كه جاده عمر را طى مى كند، مى تواند از دنيا ديندار بيرون رود؛ چون اگر بى دين از دنيا رود، ديگر نمى تواند ديندار شود؛ يعنى آنجا ديگر ديندار شدن او را قبول نمى كنند:
«وَ لَيْسَتِ التَّوْبَةُ لِلَّذِينَ يَعْمَلُونَ السَّيِّئاتِ حَتَّى إِذا حَضَرَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قالَ إِنِّي تُبْتُ الْآنَ»
زمانى كه ملك الموت و عالم بعد را ديديد و پرده ها كنار رفت، اگر بگوييد توبه مى كنم، ديگر قبول نمى شود.
لحظه مرگ، لحظه اصلاح نيست؛ چون وقت اصلاح شدن تمام شده است. آنجا با اشاره ملك الموت، گوش و چشم انسان به كار مى افتد و زبان او بند مى آيد. ديگر چه وقتى براى اصلاح كردن اعمال خود دارد كه بگويد: من ده سال نماز نخوانده ام، اما اكنون مى خوانم. يا ده سال روزه نگرفته ام، اكنون مى گيرم. يا صد ميليون مال مردم را خورده ام، همه را پس مى دهم. اصلًا وقت اصلاح نيست. آن لحظه انسان، بى دين مى ميرد.
منبع : پایگاه عرفان
