مقابله با خواسته‏هاى نامشروع‏

همه انبيا و ائمه طاهرين عليهم السلام در اين موارد مى فرمايند: مگر حق بدن چقدر است و بدن چقدر مى ارزد؟ اميرالمؤمنين عليه السلام مى فرمايد: اگر غذايى از گندم و عسل خالص هر روز بخواهم براى خود فراهم كنم، امكان دارد، ولى براى چه؟ من كه توان بدنم را مى توانم با دو لقمه از نان جو و مقدارى دوغ، خرما، شير و اين چيزهايى كه معمولًا غذاى حضرت بود، تأمين كنم، چرا بيش از اين مقدار را به بدن بدهم؟

مقدار لباس و كاشانه اى كه مى خواهم به بدن بدهم، خدا از حلال مقرّر كرده است و اضافه تر از حلال را نيز به من اجازه نداده است، چون كه اسراف است.

حلال خالص را نيز پروردگار فرموده است: با زكات، خمس و انفاق آن را حرث كن. براى چه بيش از حد به بدن برسم؟ اينجا نقطه جهاد اكبر است.

با بدن درگير مى شود، مى گويد: تو بخواه، من كه خواسته تو را به غير از مقدار حلال، آن هم بدون اسراف، جواب نمى دهم. تو زبانت دراز است و اگر تو را رها كنم، حتى در حلال نيز به حدّ معين قناعت نخواهى كرد.

مى خواهى هر روز و هر شب بهترين سفره رنگين را براى خود بياندازى. يا مى خواهى در اتاقى بخوابى كه چند ميليون پول دكوربندى آن و تخت خارجى و گچ برى آن باشد، اما بى خود مى خواهى، تو چند روز ديگر مى خواهى در قبر بروى، اين همه گچ كارى و آينه كارى و سالن و تخت هاى آن چنانى خارجى را چگونه مى خواهى ببرى؟ مگر بدن چقدر مى ارزد كه ماشين چند ميليونى به آن مى دهى؟

اگر او را رها كنى، تو را گرفتار همه بلاها مى كند. بلاهايى كه در چهره ظاهرى، خوش سيما است.

آن وقت حاضر نيست با كفش روى زمين راه برود. اين زمين به اين پرقيمتى، كه خدا از آن، انسان و موجودات را مى سازد، حتماً بايد سر راهش فرش بياورند بياندازند كه از روى فرش راه برود كه كف كفش او به زمين نخورد.

اى انسان بيچاره! اين ها به خاطر نگاه كردن صِرف به بدن است كه حيات، زندگى، خوشى، لذت بردن، پول، ازدواج، خانه و مركب براى بدن باشد. لعنت بر اين بدن. قدرى گوشت و پوست و خون نجسى كه مى چرخد و هر روز نجاست سازى مى كند، مگر چقدر مى ارزد كه اين همه سنگ را به سينه مى زنند؟