بهترين عامل رسيدن به مقام هدايت و پيشوايى و زمينه ساز يقين، صبر است. در روز قيامت، درجات و خيراتى كه به خاطر صبر و يقين به انسان مى دهند، فقط خداوند بر آن واقف است.
در كتاب شريف «كافى» نوشته شده است: وقتى ميت را در قبر مى گذارند و روح انسان وارد عالم برزخ مى شود، اولين برنامه اى كه در ابتداى ورود به عالم برزخ انجام مى شود اين است كه دو فرشته الهى براى سؤال و جواب بر روح انسان وارد مى شوند. «1» مگر خداوند بر احوالات و كارهاى خوب و بد انسان علم ندارد كه دو فرشته را براى سؤال و جواب مأمور مى كند؟ اين سؤالات براى رفع جهل نمى باشد، بلكه براى اتمام حجت بر مسافر وارد شده در عالم برزخ است، يا مى خواهد او را با پاسخ هايى كه مى دهد، به اوج شرف و كرامت برساند كه حضرت مى فرمايند: بعد
از پاسخ دادن، مأموران خدا عالى ترين بستر راحت را به او هديه مى كنند و به او مى گويند: استراحت كن، تا در روز قيامت تو را صدا كنيم.
هنگامى كه او را صدا مى كنند، روز برپا شدن قيامت است، ممكن است پنج هزار سال در برزخ استراحت كرده باشد. او را صدا مى كنند، بيدار مى شود، مى بيند قيامت برپا شده است، بسيار خوشحال و شادمان مى شود كه به نقطه وصال كامل نايل شده است.
طبق آيات قرآن، انسان از كسى كه در كنار او ايستاده است سؤال مى كند: چه مدت در عالم برزخ بوديم؟ او مى گويد: يك يا دو روز. برزخ را براى صابران قرار داده اند كه اين برزخ در آنها هيچ گونه اثر نامطلوبى ندارد؛ يعنى انسان در آنجا فراق همسر، پسر، دختر، مال، مغازه، خانه، دوستان، عروس و داماد را احساس نمى كند، چون استراحتى كه به او مى دهند، استراحت مطلق فكرى، عصبى و باطنى است.
از انسان سؤال مى كنند:
«مَنْ رَبُّكَ و مَنْ نَبيُّكَ وَ مَنْ امامُكَ وَ ما قِبْلَتُكَ؟»
حضرت مى فرمايند: قبل از اين كه در برزخ اين سؤالات شروع شود، نماز، روزه، زكات، حج، صدقه و خيرات او يك طرف و صبر در جانب ديگر او قرار مى گيرد.
صبر در برابر گناه، طاعت و ناگوارى، هر سه در روزه قرار دارد و به همين خاطر است كه در قرآن و روايات، پروردگار نمى فرمايد: «الصلوه لى»، «الحج لى»، «الزكوه لى» اما ارزش و منزلت روزه از همه عبادات بالاتر است، زيرا خداوند روزه را به ما واگذار نكرده است كه بگويد: «الصوم لكم» بلكه مى فرمايد: «الصوم لى» روزه مخصوص من است؛ گنجى است كه از باب محبت در اختيار شما مى گذارم و در روز قيامت، خودم به آن پاداش مى دهم: «و انا أجزى به».
پاداش روزه در ارتباط با وجود مقدس حضرت حق است، چون اگر تمام غيب
و شهود جمع شوند، نمى توانند پاداش يك روز ماه رمضان را به شما بدهند.
يكى از زيباترين آيات قرآن را براى شما مطرح كنم. پروردگار مى فرمايد:
«مَا عِندَكُمْ يَنفَدُوَ مَا عِندَ اللَّهِ بَاقٍ »
لباس، مال، ثروت، زمين، ملك، عمر، مقام، صندلى، رياست، وكالت و وزارت و هر چه در ارتباط با شما است از دست رفتنى است، اما آنچه در ارتباط با من است، مانند: احسان، رحمت، مغفرت، رضوان و بهشت، ابدى است و هرگز از دست رفتنى نيست.
بعد مى فرمايد:
«وَ لَنَجْزِيَنَّ الَّذِينَ صَبَرُواْ أَجْرَهُم بِأَحْسَنِ مَا كَانُواْ يَعْمَلُونَ » پاداش كسانى كه صبر كرده اند و براى رسيدن به هدف خود كوشش كرده اند را بر پايه بهترين عملى كه همواره انجام مى داده اند، به آنها مى دهيم؛ زيرا صبر، جاده است.
اما «ما عندالله» چيست؟ سرمايه ها، رحمت، لطف، رضوان، بهشت، درجات و خيرات بى نهايت است. براى رسيدن به «ما عندالله» اين جاده را بايد طى كرد؛ در برابر گناهان خود را حفظ نماييم، از حريم حرمت هاى خدا بيرون نرويم و حرام را حلال نكنيم و در برابر سختى ها، بلاها، مصايب و گرفتارى ها صبور باشيم و با ديدن مصايب، زبان به كفرگويى نگشاييم.
منبع : پایگاه عرفان
