شوق؛ مرحله اوّل صبر

بخش اوّل صبر، شوق است. صبر ميوه و منفعت دارد. در فضاى ايمان است كه انسان مشتاق بهشت؛ يعنى پاداش بندگان مى شود. خدا كسى را به بيگارى نمى كشد:

«فَمَنِ اشْتاقَ الى الجَنَّهِ سَلا عَنِ الشَّهَواتِ»

آن كسى كه در فضاى معرفت و ايمان، مشتاق بهشت است، بايد از خواسته هاى نابجا، نامعقول و غيرمنطقيى كه همگى در لغت شهوت نهفته است، دست بكشد.

شهوت يعنى ميل. اشتها از شهوت است. كسى كه مشتاق بهشت است، بايد در برابر تمام خواسته هاى نامعقول و غيرمنطقى صبر كند. زمانى كه در دامن اين خواسته ها مى افتد، در حريم خدا بماند.

مردى به خانه امام صادق عليه السلام آمد، عرض كرد: يابن رسول الله! گرفتارى سختى براى من به وجود آمده است، مرا راهنمايى كنيد.

حضرت فرمودند: مشكل شما چيست؟ عرض كرد: يابن رسول الله! همسايه ديوار به ديوار ما كنيزى دارد كه كنيز بسيار زيبايى است، من اهل چشم چرانى نيستم، ناخودآگاه چشمم به اين كنيز افتاد، دلم را برده است و عاشق او شدم.

تكليف من چيست؟

بردگى بود، اما اسلام قوانينى را وضع كرد كه سفره بردگى در اين عالم جمع شود، ولى برهه اى از زمان، اسرا را مى آوردند و به جهادگران مى دادند، اين ها برده و كنيز مى شدند. اين ها را خريد و فروش مى كردند و با خريدن كنيز، به صاحبش محرم مى شد.

يكى از دانشمندان خارجى مى گويد: اگر كل عالم به مشكل علمى، فكرى، اقتصادى، اجتماعى و خانوادگى دچار شوند و همه تصميم بگيرند كه نزد من بيايند و بگويند: درد ما را دوا كن، من يك دوا و كليد دارم كه به آنها مى دهم و به آنها مى گويم: درد خود را با اين كليد دوا كنيد و آن كليد «الله» است. او همه دردها را دوا و مشكلات را حل مى كند.

«وَ إِن يُرِدْكَ بِخَيْرٍ فَلَا رَآدَّ لِفَضْلِهِ »  وقتى مى خواهم وارد زندگى تو شوم و به تو خير برسانم، اگر تمام عالم جمع شوند و نگذارند، نمى توانند مانع خير رساندن من شوند.

امام صادق عليه السلام فرمودند: مشكل خود را نزد پروردگار ببر؛ از حالا به بعد اين گونه با خدا مناجات كن:

«اللهم أسئلك من فضلك»

خدايا! من گداى احسان تو هستم، گرفتار شده ام و اين گرفتارى بر دوش من بسيار سنگينى مى كند. اين خلأ مرا با احسان خود پر كن.

«فَمَن اشْتاقَ الى الجَنَّهِ سَلا عَنِ الشَّهَواتِ»

كسى كه واقعا مشتاق بهشت است، بايد از خواسته هاى نامعقول بگذرد. اگر گذشت كند، به بهشت مى رود. اين ها موانع بهشت هستند.

او در نمازها، در خواب و بيدارى اين گدايى را شروع كرد.

سعدى چقدر زيبا مى سرايد:

دست حاجت چو برى پيش خداوندى بركه رحيم است و كريم است و غفور است و ودودكرمش نامتناهى نعمش بى پايان هيچ خواهنده نرفت از در او بى مقصود  خودش به بندگان خود پيغام داده است كه اى بندگان من! كدام گدا را سراغ داريد كه نزد من آمده باشد و من او را رد كرده باشم؟