شيخ عبدالنبى مى گويد: درب خانه حاجى سبزوارى را زدم، خودشان در را باز كردند، گفتم: طلبه اى هستم، تهران درس مى خوانم و اهل نور مازندران هستم.
امكان دارد كه من چند دقيقه شما را ببينم؟ فرمود: تشريف بياوريد. تا جايى كه فرصت بود، خدمت اين مرد الهى نشستم و بعد گفتم: ما با همشهرى هاى خود به زيارت وجود مبارك حضرت رضا عليه السلام مى رويم.
حاجى با اين عظمتش كه در قرن سيزدهم، فيلسوف شهير دنيا بوده است، وصيت كرده بود كه جنازه مرا مقابل قبرستانى كه جاده مشهد از آن مى گذرد دفن كنيد تا زوّارى كه از آنجا رد مى شوند، گرد و غبار قاطر و اسب آنها روى قبر من بريزد، شايد به گرد و غبار زوّار امام هشتم عليه السلام خدا به من رحم كند. ما چه مى دانيم امام، عالم ربانى، فقيه جامع الشرايط و مؤمن واقعى كيستند و چه جايگاهى دارند؟
گفتم: آيا به من اجازه مى دهيد كه مرخص شوم؟ فرمود: بفرماييد. با آن وقار و عظمت تا درب حياط مرا بدرقه كردند و دو ريال به من دادند و فرمودند: اين كمبود خرج مسافرت تو، از پشت پستوى حجره بيرون بيا، كيمياى تو نزد امام صادق عليه السلام است، نه ميان كتاب هايى كه مشغول خواندن آنها هستى و درب خانه را بست.
اگر گنج مى خواهى، نزد امام صادق عليه السلام برو. هميشه گنج، در فرهنگ شيعه، ولايت ائمه طاهرين و اطاعت از اين ذوات مقدسه پيدا مى شود. نظر رسول خدا صلى الله عليه وآله را درباره صبر ببينيد. من اين تعبير پيغمبر صلى الله عليه وآله را در هيچ يك از موارد اخلاقى نديده ام: مهر، فروتنى، تواضع، خشوع، خضوع، خاكسارى، كرامت، اين تعابير فقط درباره صبر آمده است:
«الصبر كنزٌ من كنوز الجنه»
صبر، خود را نگهداشتن در حريم توحيد، ايمان و حلال و حرام خدا، گنجى از گنج هاى بهشت است. هر كسى كه صبر دارد، زمين و خرابه وجودش از گنج خدا آباد و پر است.
منبع : پایگاه عرفان
