صبر و زحمت تحصيل ملا مهدى نراقى‏

ايام طلبگى ملا احمد در سختى نبوده است، اما ملا مهدى در سختى كامل بود و مى شود گفت: او مظهر صبر بوده است. مرحوم ملا مهدى با اين درخت صبر منافع بسيارى به جهان شيعه داده است و عزّت خود را در آن مشكلات عجيب حفظ كرد.

او وقتى وارد اصفهان شد، مدارس آباد اصفهان، مانند مدراس چهار باغ، خواجو، صدر و نيماورد، حجره نداشتند كه به او بدهند و كسى او را نمى شناخت.

او با پاى برهنه و لباس كهنه كه به نظر علماى متولى به چهره او نمى آمد كه در علوم حوزوى پيشرفت نمايد، وارد اصفهان شده بود.

دين به ما مى گويد: به ظاهر افراد نگاه نكنيد، چون درون انسان دريايى از جوشش و هيجانات روحى و فكرى است. به اين خيمه روى روح، قد و چهره سياه نگاه نكنيد، درون انسان را نگاه كنيد كه با جرقه اى كه انبيا و اولياى الهى به اين انبار بزنند، موجودى درست مى شود كه به عرش خدا مى رسد.

به مرحوم نراقى حجره ندادند. مدرسه اى را پيدا كرد كه نيمه ويرانه بود و بعضى از اتاق هاى او كه مقدارى قابل اعتماد بود و طلبه هاى ساده و غريبه ساكن آن بودند.

مرحوم نراقى در يكى از اين اتاق ها سكونت كرد و چون براى غذا پول نداشت، در وقت خلوت غروب يا صبح زود، به كوچه هاى اصفهان مى رفت تا كسى او را نبيند، نان خشك، پوست هندوانه و خربزه اى كه مردم دور ريخته بودند را پنهانى جمع مى كرد و زير عبايش مى گرفت و به حجره مى آورد، پوست خربزه و هندوانه ها را مى شست و تميز مى كرد و نان خشك ها را آب مى پاشيد تا قابل خوردن شوند. چند سالى به اين شكل صبر كرد و درس خواند تا به اين مقام والاى عالم تشيع رسيد و دين را به ما منتقل كرد.

ايشان براى مطالعه درس، اول شب در يكى از دستشويى ها كه چراغ موشى پردود در آن روشن بود مى آمد، در را مى بست و در توالت مى ماند وايستاده درس مى خواند و مطالعه مى كرد.

ما زير قيمتى ترين چراغ ها، روى فرش دستباف، با احترامى كه به ما مى گذارند، مى آييم دين و حلال و حرام خدا را به اين راحتى ياد مى گيريم و بهشت را به راحتى مى خواهيم به دست بياوريم و نمى دانيم كه اين دين را چگونه و با چه زحماتى به اينجا رسانده اند.