از چهل قبيله، چهل نفر انتخاب شدند كه در خانه پيامبر صلى الله عليه وآله بريزند ايشان را قطعه قطعه كنند. پيامبر صلى الله عليه وآله به اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود: خداوند به من امر كرده است كه بايد به مدينه مهاجرت كنى، ولى كسى بايد در رختخواب من بخوابد كه
آنها خيال كنند من بيرون نرفته ام تا مرا دنبال كنند. «عبدا مؤمناً» وقتى پاى جان در ميان باشد، نبايد عقب نشينى كند.
گفت: يا رسول الله! اگر من در جاى شما بخوابم، شما به مدينه سالم مى رسيد؟ فرمود: بله، گفت: من يك جان دارم، آن را امشب فداى شما مى كنم، اى كاش هزار جان داشتم و با شما معامله مى كردم.
نگاه حضرت على عليه السلام به پيغمبر صلى الله عليه وآله، نگاه به معلم و استاد بود، نه اينكه براى جلب نظر پيغمبر صلى الله عليه وآله بخوابد. پيغمبر صلى الله عليه وآله از مكه خارج شدند. در آن تاريكى شب، اين آيه نازل شد: «وَ مِنَ النَّاسِ مَن يَشْرِى نَفْسَهُ ابْتِغَآءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ » جان على عليه السلام را در مقابل مرضات خود خريدم، نه در مقابل بهشت، چون جان او با بهشت قابل مقايسه نيست. على عليه السلام و پيغمبر صلى الله عليه وآله با هدايت ما بهشت ساز شدند.
منبع : پایگاه عرفان
