ظرفيت و سعه وجوديى به اميرالمؤمنين عليه السلام كه مقام امامت بالمعنى الخاص را دارا بود داد كه اولين بار در قرآن مجيد اين امامت بالمعنى الخاص را درباره حضرت ابراهيم عليه السلام استعمال كرد:
«وَ إِذِ ابْتَلَى إِبْرَ هِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنّى جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا» اين امامت در فرهنگ اهل بيت عليهم السلام بحث بسيار لطيفى دارد. اگر علاقه داريد كه آن بحث لطيف را ببينيد، به حديثى كه «مسلم مروزى» از وجود مبارك حضرت رضا عليه السلام به نقل از مرحوم كلينى در جلد اول «اصول كافى» در باب «الاضطرار بالحجه» نقل مى كند، اين روايت، حدود سه صفحه است و با اطمينان بگويم كه حقايق اين روايت پانزده قرن است كه براى بزرگترين فيلسوفان، عارفان و فقيهان شيعه حل نشده است.
امام هشتم عليه السلام مى فرمايد: براى فهم اين مقام، دست عقول به آن نمى رسد و به جايگاهى كه اين مقام قرار داده شده، نخواهد رسيد. لذا پيامبر صلى الله عليه وآله به اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود: دو نفر در عالم تو را شناختند، يكى خداست و ديگرى من. نه اين كه بقيه نخواهند كه تو را بشناسند، مى خواهند، اما دست عقل وفهم آنان
به تو نمى رسد.
توميوه ويژه درخت ومقام ربوبيت هستى. مقام بى نهايت فوق هستى و مادون ربوبيت هستى و بر هستى مشرف هستى. چقدر بايد عقول كار كنند تا به اين درخت برسند، بعد از درخت به شاخه و بعد از شاخه به ميوه برسند و بعد نيز با چه ذائقه اى اين ميوه را بچشند؟ اصلًا كسى اين ذائقه را ندارد.
گنجايشى براى اميرالمؤمنين عليه السلام ساخت كه علم با همه هويتش:
«عَلَّمَ ءَادَمَ الْأَسْمَآءَ كُلَّهَا» در او جا بگيرد، كه اگر على عليه السلام تا قيامت زنده بماند و هر كس تا قيامت بيايد، هر چه از او بپرسند، بتواند همه را جواب دهد. او هميشه مى گويد: مى دانم. مى دانم او بى نهايت است كه در اين ظرف قرار داده شده است.
منبع : پایگاه عرفان
