انسان اين آيه را مى شنود، ديگر غصه اى ندارد:
«نَحْنُ أَوْلِيَآؤُكُمْ فِى الْحَيَوهِ الدُّنْيَا»
ما فرشتگانى كه اكنون مى بينى، در دنيا نيز همه جا با تو بوديم. تو را از خيابان رد مى كرديم، تا تصادف نكنى. تا مسجد تو را بدرقه مى كرديم. حوادثى كه براى تو ممكن بود به وجود بيايد، خدابه ما گفته بود: شما سپر و محافظ بنده من باشيد. ما در تمام زندگى دنيايى با شما بوديم، بعد از مردن نيز با شما هستيم. «وَ لَكُمْ فِيهَا مَا تَشْتَهِى أَنفُسُكُمْ »
زمانى كه وارد عالم بعد شويد، هر چه كه مى خواهيد، براى شما آماده است. نه هر چه مامى خواهيم. در دنيا به انسان مى گويند: آن چيزى كه من مى گويم، بايد بخواهى. دولت، قوم و خويش، رفيق، پدر، مادر، همه مى گويند: آن چيزى كه ما مى گوييم بايد انجام بدهى و بخواهى، اما آيه مى گويد: اى بنده صابر من! در روز قيامت، در بهشت، آن چيزى كه شما مى گوييد و مى خواهيد، نه آن چيزى كه منِ خدا مى خواهم.
تازه اين ها جزاى بدن تو است. براى روح تو «وَ لَكُمْ فِيهَا مَا تَدَّعُونَ » هر چه كه تو ميل داشته باشى. مى خواهى تخت تو رو به روى تخت امام حسين عليه السلام باشد؟
تخت را آنجا بگذار. اما اين ها همه از دل صبر درمى آيد و بى صبرها از اين همه عنايت محروم هستند.
«وَ لَكُمْ فِيهَا مَا تَدَّعُونَ نُزُلًا مّنْ غَفُورٍ رَّحِيمٍ »
اى صابران! اين پذيرايى، مستقيم از جانب پروردگار غفور و رحيم است، يعنى آن كسى كه گناهان شما را بخشيد. شما در ابتدا صابر نبوديد و گناهانى داشتيد، بعد در دايره صبر افتاديد. «نزل» يعنى پذيرايى، اين پذيرايى از وجود مقدس پروردگار غفور و رحيم است.
منبع : پایگاه عرفان
