توبه، اصلاح، اعتصام بالله، اخلاص در عبادت، اين چهار عمل كه كامل شود، خدامى فرمايد:
«فَأُوْلئِكَ مَعَ الْمُؤْمِنِينَ » شما را در زمره مؤمنين راه مى دهم. نمى دانم آيه چه مى گويد، اما كمر انسان را مى شكند. بعد مى فرمايد:
«سَوْفَ يُؤْتِ اللَّهُ الْمُؤْمِنِينَ أَجْرًا عَظِيما» من براى مؤمنين اجر عظيم قرار دادم و خودم، با دست رحمتم، اين اجر عظيم را به آنها عنايت مى كنم.
شما ببينيد آن كسى را كه خدا مى فرمايد:
«إنَّ مِنْ أَغْبَطِ اوْلِيائى عِنْدِى عَبْداً مُؤمِناً ذاحظٍّ مِنْ صَلاحٍ»
سعادتمندترين بنده من، مؤمن داراى صلاح است، يعنى از اول با من بوده و تا آخر عمر نيز با من خواهد بود و بعد كه از دنيا رفت، كارى نكرده بود كه توبه كند و در دايره اصلاح وارد شود. بت پرست نبود كه بت ها را كنار بگذارد و رياكار نبود كه بعد مخلص شود. اين مقام صلاح است.
در عالم، از ابتداى خلقت تا انتهاى آن، پرمايه ترين صلاح را دو نفر داشتند.
صلاح عقلى، حالى، عملى، قلبى، نفسى و اخلاقى كه از اول داشتند؛ اولين نفر، وجود مبارك رسول خدا صلى الله عليه وآله بود و دومين نفر اميرالمؤمنين عليه السلام. بعد از اين دو نفر هر چه صلاح پخش شده است، از اين هاست كه سفره اش لحظه به لحظه، روز به روز، بازتر شده و تا به اينجا رسيده است و هر چه صلاح قبل از اين دو بوده، از نور اين دو نفر بهره گرفته است، چون قبل از به دنيا آمدن اين دو نفر، نورشان در عالم بوده است، كه روايات نيز در اين رابطه فراوان است و نمى خواهيم وارد اين بحث شويم.
منبع : پایگاه عرفان
