حجاب‏هاى بين انسان و پروردگار

در روايات و اخبار آمده كه:

انسان اگر بخواهد به آن قرب واقعى برسد، صد و چهل هزار منزل را بايد عبور بكند، هفتاد هزار حجاب ظلمانى، در راه است، و بعد از دريده شدن اين حجاب هاى ظلمانى هفتاد هزار حجاب نورى در ميان است، از اين هفتاد هزار حجاب نورى كه بگذرد، به مقام قرب معنوى رسيده، وقتى كه هر هفتاد هزار حجاب ظلمانى و هفتاد هزار حجاب نورى را پشت سر گذاشته به آنجا كه مى رسد، مى بيند بين او و بين وجود مقدس او بى نهايت فاصله وجود دارد، مى بيند بين او و بين مقام حضرت احديت يك فاصله اى وجود دارد، كه نه ابتدا و نه انتهايش را مى توان ديد، «1» همانجا است كه آنها به زبان خودشان مى گويند:

كه انسان فناى محض است، هم ازلًا هم ابداً يعنى همانجا فكر مى كند كه عدم محض است، و اين حركاتش يك تجلى بسيار ضعيف حضرت حق است، آن هم به تناسب ظرفيت خود انسان، البته ما با شنيدن اين مسائل نبايد دست و پاى خودمان را گم كنيم، و نبايد يك نااميدى خطرناك و وحشتناك بر دل ما حاكم شود.

خداى متعال در قرآن مجيد فرموده:

آنچه كه از انسان ها خواسته شده اجراى واجبات و كناره گيرى از محرمات است.

كه ما نه به تمام معنا واجبات را اجرا مى كنيم، و نه به تمام معنا از محرمات كناره گيرى مى كنيم. كه به اين حد مختصر هم قانع هستند، كه ما واجبات را اجرا كنيم و از محرمات كناره گيرى كنيم.

ولى ما نه تنها در دايره اجراى كل واجبات افتاديم، و نه تا حالا از اول تكليفمان يك روز به ما گذشته كه پاك پاك گذرانده باشيم، مگر اينكه در بيمارستان گير كرده باشيم، يك آمپول بى هوشى به ما زده باشند، بيست و چهار ساعت به هوش نيامده باشيم، مى خواهيم از هفتاد هزار حجاب ظلمانى رد بشويم، بعد از هفتاد هزار حجاب نورى رد بشويم، بعد بفهميم كه چقدر كوچكيم، چون با وجود حجابهاى ظلمانى و نورانى، باز هم كوچكى اصلى و ذاتى خودمان را درك نمى كنيم، قابل درك نيست.

تمام برخوردهاى سنگين و كم توجهى با همديگر نتيجه خودبينى است كه خود را داناتر يا شجاع تر مى دانم كه همه اينها جزء حجاب هاى ظلمانى است، و اينها حجاب نورى نيست، علم و شجاعت از حجاب هاى ظلمانى است.

ما به آلودگيهاى خطرناكى دچار هستيم كه اصلًا پروردگار عالم عارش مى آيد به ملائكه بگويد اينها بنده من هستند چون ما بنده شياطين هستيم.

ما تا مقام تصفيه چقدر راه داريم، ما كه در مقابل هزار تومان پول صبر نداريم، در مقابل اينكه مدير يا رئيس فلان اداره صبر نداريم، يا در مقابل علم يا شجاعت هوايى مى شويم. واقعاً خدا چگونه ما را بنده خودش بداند، يكى بنده پول است، يكى بنده علم است، يكى بنده مقام و يكى بنده صندلى است. چگونه خدا ما را بنده خودش بداند؟

ما از اين قيود خطرناك ابليسى آزاد نيستيم، كه پروردگار به انجام همين واجبات در حد معمولى قانع شده است.

آنقدر هم پروردگار ما قناعتش عجيب است كه براى همين چند ركعت، سه جور شكيات درست كرده و به پيغمبر گفته است:

اينها را به ملت بگو براى اينكه اينها نمازهايشان از بيخ و بن خراب است. با اين شكيات و اعمال بعد از شكيات وصله و پينه كنند.

شما را به خدا نمى خواهد فكر گذشتن از اين حجابهاى ظلمانى و نورانى كه صد و چهل هزار حجاب است بكنيد. بياييد ما فقط از گناه بگذريم و واجبات خودمان را اجرا كنيم، با اين دو تا كار، ما را به بهشت مى برند.

اولياى خدا در تمام مدت عمر، يك بار در عبادتشان با شك برنخوردند، آنها در كمال يقين بودند، آنها وقتى در مقابل مولا مى ايستادند، در كمال حضور بودند، اصلًا در حصار الهى بودند.

پروردگار متعال فرموده:

«فيهِ آياتٌ بَيِّناتٌ مَقامُ إِبْراهيمَ وَ مَنْ دَخَلَهُ كانَ آمِنا»  در هنگام عبادت اصلا شك، ترديد، ابليس، صدا، رنگ، مال، زن، بچه نداشتند كه وارد اين حصار بشوند، اصلًا راه نداشتند، او بود و فقط حق، غير در آنجا راه نداشت، شك را غير ايجاد مى كند، هميشه شك هاى ما را در نماز، غير ايجاد مى كند.