خير

قرآن مجيد و روايات به سلسله امورى كه مثبت و با منفعت و سودمند براى دنيا و آخرت انسان هستند خير اطلاق مى كنند.

خير به زبان قرآن عبارت از ثواب آخرت، رحمت الهى، مال حلال، نماز جمعه، آخرت، ايمان، عمل به موعظه، توبه، تقوى و امثال اين امور است.

از بهترين راههاى اصلاح ظاهر و باطن آراسته شدن به اينگونه حقايق است.

رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم مى فرمايند:

ارْبَعٌ مَنْ اعْطَيهُنَّ فَقَدْ اعْطِىَ خَيْرَ الدُّنْيا وَالْآخِرَةِ: بَدَناً صابِراً، وَلِساناً ذاكِراً، وَقَلْباً شاكِراً، وَزَوْجَةً صالِحَةً .

چهار چيز است، كسى كه به او داده شود خير دنيا و آخرت به او عطا شده:

بدنى كه در برابر آفات و بلاها و مصائب و سختى ها شكيبا باشد، زبانى كه به ذكر خدا مترنم است، قلبى كه شكرگزار حق است و همسرى كه شايسته است.

امام على عليه السلام فرمودند:

جُمِعَ الْخَيْرُ كُلُّهُ فِى ثَلاثِ خِصالٍ: النَّظَرِ وَالسُّكوتِ وَالْكَلامِ، فَكُلُّ نَظَرٍ لَيْسَ فِيهِ اعْتِبارٌ فَهُوَ سَهْوٌ، وَكُلَّ سُكوتٍ لَيْسَ فيهِ فِكْرٌ فَهُوَ غَفْلَةٌ، وَكُلُّ كَلامٍ لَيْسَ فِيهِ ذِكْرٌ فَهُوَ لَغْوٌ .

خير در سه خصلت جمع شده: نگاه، سكوت، گفتن، هر نظر و نگاهى كه در آن عبرت نيست غفلت است، هر سكوتى كه در آن انديشه نيست بى خبرى است و هر سخنى كه در آن يادآورى واقعيات نيست بيهوده است.