كسى دارد به شما وعده مى دهد كه خزانه او ظاهرش:
« لَهُ مُلْكُ السَّمَـوَتِ وَالاْءَرْضِ »
كه در حدى با چشم خود منابع اين خزانه را مى توانيد ببينيد، و باطن اين خزانه را هم غير خودش هيچ كس نمى داند:
« وَعِندَهُ مَفَاتِحُ الْغَيْبِ لاَ يَعْلَمُهَآ إِلاَّ هُوَ »
يك چنين وجود مقدسى دارد به شما وعده مى دهد:
« أَلاَآ إِنَّ لِلّهِ مَا فِى السَّمَـوَتِ وَالاْءَرْضِ »
الا، يعنى حرف زدن همراه داد و فرياد كشيدن، كه به همه گوش ها برسد:
« أَلاَآ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ »
وعده من ثابت است. من به مؤمنين و مؤمنات، به مردان مؤمن و زنان مؤمنه كه وعده مى دهم، دست از وعده ام نخواهم كشيد، وعده من سرجايش هست، كسى دلش نلرزد، يأس پيدا نكند، و دلش خالى نشود. كسى پيش خودش مضطرب و دچار چون و چرا نشود، و شك و ترديد برايش نيايد كه حالا اين وعده اى كه به ما داده اند، عمل مى كنند يا نه؟
خدا دارد به شما وعده مى دهد، آن هم در كنار كلمه وعد «الله» گذاشته است. «الله» مستجمع جميع صفات كمال را مى گويند. كسى دارد به شما وعده مى دهد كه جميع صفات كمال را بى نهايت دارد؛ رحيم، كريم، عزيز، عليم، محيط و غفور بى نهايت است. چنين وجود مقدسى دارد به شما وعده مى دهد.
خيلى چيزها را من به شما وعده ندادم، ولى به شما عنايت و لطف كردم. آنهايى را كه وعده نداده، لطف كرده، آنهايى كه وعده داده چه مى كند؟
منبع : پایگاه عرفان
