قسم به روزگار عدالت. عادل به كسى مى گويند كه در حرف زدن افراط و تفريط ندارد؛
« إِذَا قُلْتُمْ فَاعْدِلُواْ »
در تعريف كردن، نه مبالغه مى كند و نه كم مى گذارد. عادل غيبت نمى كند، تهمت نمى زند، حتى در باطنِ خودش به كسى سوء ظن نمى برد.
خيلى ها پيش پيغمبر صلى الله عليه و آله مى آمدند و چيزى مى گفتند، اما خدا آيه فرستاد: حبيب من! به حرفشان زود گوش نده « فَتَبَيَّنُوآاْ » چند نفر را بفرست تا جستجو كنند، ببينند اين راست مى گويد يا دروغ؟
اما هر وقت سلمان، عمار، ابوذر و مقداد آمدند و حرف زدند، پيغمبر صد در صد قبول كرد، و هيچ وقت به آنها نگفت: شاهد داريد؟ هيچ وقت هم به آنها نگفت: قسم بخوريد. شخص عادل حرفش و عملش قسم و شاهد نمى خواهد.
كسى كه عادل نيست، پس چيست؟ من كلمات قرآن را كه رو در روى همديگر است، بگويم تا از خودتان بپرسم؛
در آيات قرآن بعضى كلمات نقطه مقابل همديگر هستند؛ نور مقابل ظلمت است، حق مقابل باطل، حرور مقابل ظل، اعمى مقابل بصير، سميع مقابل أصم، قول مقابل بُكم، يوم مقابل ليل، حيات مقابل موت، عدل مقابل ظلم.
منبع : پایگاه عرفان
