مرحوم آقا شيخ عباس تربتى، زمستان ها كه منبر مى رفت، گريه اش شديدتر از تابستان بود.تابستانها منطقه تربت حيدريه خنك بود، شب ها كه منبر مى رفت، خيلى گريه مى كرد، اما با زمستان فرق داشت. در زمستان كه منبر مى رفت، دو تا مسأله شرعى براى مردم مى گفت، يك آيه مى خواند، يك روايت مى گفت، توضيح مى داد و بعد هم از منبر پايين مى آمد و كنار بخارى مى رفت. درب بخارى را باز مى كرد و طبق آن آيه و روايتى كه خوانده بود، آتش بخارى را نگاه مى كرد و ضجه مى كشيد.
مى گفت: اين آتش كه مقدارى چوب خشك و پوك است، هيچ كدام از ما طاقت نداريم كه دستمان را داخلش بگذاريم، خدايا! ما با هفت طبقه جهنم و با آن آتش چه كنيم؟
والعصر؛ يعنى قسم به روزگار هدايت كه هر كسى وصل به اين هدايت نشود « لَفِى خُسْرٍ » ضرر كرده است.
منبع : پایگاه عرفان
