شيخ بهايى از حضرت امام حسن عليه السلام در كتاب «المخلاة» خود نقل مى كند كه
حضرت مى فرمايد:
اگر يك نان تافتون حلال واقعى به من بدهند، من روى آتش اين نان تافتون را خشك مى كنم و اين نان خشك شده را مى كوبم، گرد اين نان كوبيده را در شيشه مى ريزم و در خانه پنهان مى كنم. اگر مريض به در خانه من آمد و گفت: يابن رسول الله! طبيب به من گفته است كه خوب نمى شوى، من يك مقدار از اين گرد حلال را به او مى دهم كه بخورد، تا خوب شود.
اين قدر نان حلال مفيد است. و اين را قطعى بدانيد، تجربه هم شده، كه حرام جز تاريكى، كسالت، دورى از خدا، فرار از واقعيت ها، هيچ چيز ديگرى براى ما نمى آورد. عزيزان! ما كه چهل پنجاه سال بيشتر در دنيا نيستيم.
پادشاهى يكى از علما را دعوت كرد، گفت: بفرماييد، گفت: من ميل ندارم، گفت: مگر گرسنه نيستيد؟ گفت: چرا، اما چشمم كه به اين سفره مى افتد، سير مى شوم. گفت: غذاى به اين خوبى، جاى ديگرى ديده اى؟
گفت: نه، من تا به حال نديده ام. گفت: پس بخور، گفت: نمى خواهم. گفت: مى خواهى گرسنه از اينجا بروى؟ گفت: بله.
ديد اصرار مى كند، از ديس يك مشت برنج برداشت و بالا آورد، فشار داد، شروع كرد به خون چكيدن، گفت: اين را بخورم؟ اين غذا است؟
مگر قرآن نمى گويد:
« وَرَزَقْنَـهُم مِّنَ الطَّيِّبَـتِ »
ما روزى بندگان را از حلال قرار داديم؟ نمى خورم.
منبع : پایگاه عرفان
