موسى بن عمران عليه السلام، روزى از محلّى ميگذشت برسر چشمهاى در كنار كوه رسيد، با آب آن چشمه وضو ساخت تا بالاى كوه رفته به نماز ايستد، در اين هنگام اسب سوارى به آنجا رسيد، براى نوشيدن آب از مركب پياده شد، وقت رفتن كيسه پول خود را فراموش كرده در كنار چشمه به جاى گذاشت، پس از او چوپانى رسيد با مشاهده كيسه پول آن را برداشت و از آنجا دورشد.
پس از چوپان پيرمردى برسرچشمه آب آمد كه آثار تنگدستى و ندارى از ظاهرش پيدا بود، پشته هيزمى برسر داشت آن را به جانبى نهاد و براى استراحت كنار چشمه آرميد، زمانى نگذشت كه اسب سوار به آنجا بازگشت و اطراف چشمه را براى يافتن كيسه پولش جستجو كرد ولى كيسه را نيافت، به پيرمرد مراجعه نمود او هم اظهار بى اطلاعى كرد، بين آن دو سخنانى رد و بدل شد كه به زد و خورد انجاميد، نهايتاً اسب سوار پيرمرد را از پاى انداخت!
موسى (ع) عرضه داشت پروردگارا اين چه حادثهاى بود كه پيش آمد و مسئله عدالت و دادگرى در اين داستان چگونه است؟!
پول را چوپان برداشت، پيرمرد مورد ظلم و ستم قرار گرفت. خطاب رسيد موسى پيرمرد پدر آن اسب سوار را كشته بود، ميان اين دو قصاص انجام گرفت و انتقام خون به ناحق ريخته گرفته شد در ضمن پدر اسب سوار به پدر چوپان به اندازه پول آن كيسه بدهكار بود، از اين جهت به حق خود رسيد من براساس آگاهيام به اسرار از روى عدل و دادگرى حكومت ميكنم.
منبع : پايگاه عرفان
