4 ـ علاقه به قصرسازى و فراموشى خانه قبر

چهارمين عشق مردم: « و يحبون القصور و ينسون القبور »

آپارتمان هاى چند ميليارد تومانى، آسمانخراشهاى صد طبقه اى، در بهترين خيابانهاى تهران و اصفهان و مشهد و شيراز گشتن و دو هزار متر زمين پيدا كردن و خريدن، قصرها ساختن. ديگر كى مى تواند دل بكند. مردم آن زمان آنچنان عاشق ساختمان سازى هاى فرعون هاى قديم و طاغوت ها مى شوند كه در اين موج عشق به اين ساختمان ها، قبرها را فراموش مى كنند، كه يك بدن هشتاد كيلويى، يك خانه ده هزار مترى ساخته اى، همه چيزش هم خارجى؛ شيرآلات، دست شويى ها، كاشى ها. تو كه تا اين ساختمان تمام بشود و معمار و بنا بيرون بروند، جنازه خودت را لاى خاك مى كنند.

ولى پيغمبر صلى الله عليه و آله مى فرمايد: يادشان مى رود كه كنار شهرهايشان يك قبرستان هم هست، يك قبر دو متر در نيم متر، فراموش مى كنند.

اين همه ميل به اين ساختمان ها، فروشگاه ها، مغازه ها، رنگ و نقاشى ها، مگر مى گذارد كه آدم ياد آن خانه غربت و وحشت و تنهايى و ظلمت بيافتد.

حضرت مى فرمايد: مرده ها را وقتى در قبر مى گذارند، در قبر را مى بندند، از داخل قبر صدا بلند مى شود: آن وقتى كه روى من راه مى رفتى، از تو خوشم نمى آمد، واى به حالى كه حالا در شكم من آمدى، ملعون!

آن وقت از گوشه قبر فرياد بلند مى شود:

« أنا بيتُ الغربة، أنا بيتُ الوحشة، أنا بيتُ الدّود »