در «الكافى» و «التوحيد» و «تفسير العياشى» از امام صادق عليه السلام منقول است كه هر حرفى از اين حروف ثلاثه، اشاره به اسمى از اسماى حسنى است.
باء بهاى خداست و سين سناى اوست و ميم مجد اوست و در روايتى وارد است كه ميم ملك اوست .
و برخى چنين دانسته اند كه باء، اشاره به بصير است و سين سميع است و ميم محصى، گويا قارى را تنبيه مى كند كه بصيرم و مى بينم كردار تو را، در قرائت اخلاص ورز تا جزاى به سزا دهم؛ سميعم، مى شنوم گفتار تو را، از غرض ريا دور شو تا خلعت فيض و صفا دهم؛ محصيم، مى شمارم انفاس روزگار تو، يك لحظه غايب مشو تا عوض آن حضور لقا دهم.
خلاصه در هر يك از اين حروف چندان معانى مندرج است كه عشر عشير آن به هزاران قرن در صد هزار دفتر نگنجد و از آن معانى كسى بهره گيرد كه بر باء بلاى دوست صبر كند و سين سر خود را به سلوك طريق فنا مشغول گرداند، تا وقتى كه به ميم مشاهده رسد و جمال وجه باقى بر منظر نظرش جلوه گر آيد.
منبع : پايگاه عرفان
