ناسپاسى انسان در برابر منعم

« يابن آدم! ما من يومٍ جديد الا يأتيك من عندى »

هر روزى كه آفتاب مى‏زند و روز تازه مى‏آيد، من روزى تازه به تو مى‏دهم.

« و ما من ليلةٍ الا و تأتى الملائكة من عندِك بعملٍ قبيح »

من روز سفره تو را پر مى‏كنم، شب ملائكه من از جانب تو بار گناه براى من مى‏آورند، چه مى‏كنى؟ من روز سفره تو را پر مى‏كنم، غروب كه مى‏شود، نويسندگان عملت براى من پرونده سياه تو را مى‏آورند. روز آب و نانت را مى‏دهم، هزار محبت به تو مى‏كنم، آن وقت تلافى‏اش اين است كه تو اول شب به سوى من و براى من گناه بفرستى؟

« تأكلُ رزقى و تعصينى »

روزى من را مى‏خورى، ولى با من مخالفت مى‏كنى؟