مفضل بن عمر كه از اصحاب حضرت صادق و دانشجويان مكتب علمى آن حضرت است ميگويد به امام ششم گفتم: از مغيرة بن سعيد پيشواى گروه مغيريه نقل ميكنند كه او گفت: هرگاه بندهاى خداى خود را بشناسد همين شناخت براى او بس است و ديگر نيازى به انجام عمل نيست زيرا پس از شناخت خدا عملى از او مطالبه نمى كنند.
حضرت فرمود خدا او را لعنت كند و از رحمتش طرد نمايد، اين سخنى باطل و بيهوده است.
غير اين نيست كه عبد به هر اندازه معرفتش به خدا زياد شود مطيع تر خواهد بود، آيا آن كه خدا را نمى شناسد از او اطاعت خواهد كرد!؟!
خداى عزوجل پيامبرش را به كارى و انجام عملى فرمان ميدهد و او نيز مؤمنان را به عملى دستور ميدهد و همه به خاطر معرفت و ايمانشان اجراكننده فرمان حق هستند، و زمانى كه فرمانى براى دورى از كارهاى ناپسند و اعمال زشت از سوى حق برسد اين نهى همانند فرمان به كار پسنديده نزد انسانى مؤمن مساوى و يكسان است، به عبارت ديگر پيامبر و اهل ايمان همه فرمانبردار خدا هستند خواه امر الهى باشد و خواه نهى حضرت او، و فقط شناخت خدا كافى نيست، مفضل ميگويد: آنگاه امام فرمود: خداى عزوجل به سوى بندهاى نظر رحمت نمى كند و او را پاك نمى سازد چنانچه يكى از واجبات الهى مثل نماز و روزه و ... را ترك كند و يا مرتكب گناهى از گناهان كبيره گردد.
مفضل ميگويد با شگفتى پرسيدم واقعاً خداوند به او نظر رحمت نمى كند؟ فرمود: آرى زيرا او براى خدا شريك قرار داده است، دوباره با تعجب پرسيدم آيا مشرك شده؟ فرمود: آرى دليل اين مسئله اين است كه چون خدا به كارى فرمان داده و در برابر ابليس به مخالفت آن كار دستور داده او آنچه را خدا دستور داده ترك كرده و نهايتاً از ابليس اطاعت نموده است، پس چنين انسانى همدم و مونس ابليس در هفتمين درك آتش دوزخ است. به نظر ميرسد اين روايت از طرفه روايت هاى رسيده از اهل بيت است كه مطيع شيطان و عاصى بر خدا را مشرك شمرده است، مشركى كه به تعبير قرآن نجس است «2» و آلوده به ظلم عظيم است.
منبع : پايگاه عرفان
