1 ـ بهشت‏هاى وسيع

مايه اول:

« جَنَّـتٌ تَجْرِى مِن تَحْتِهَا الاْءَنْهَـرُ خَــلِدِينَ فِيهَا »

نه يك بهشت. يك بهشت براى آنها كم است. كدام بهشت كم است؟ بهشتى كه در همين سوره آل عمران مى گويد:

« وَسَارِعُوآاْ إِلَى مَغْفِرَةٍ مِّن رَّبِّكُمْ وَجَنَّةٍ عَرْضُهَا السَّمَـوَ تُ وَالاْءَرْضُ أُعِدَّتْ لِلْمُتَّقِينَ »

بهشتى كه پهناى آن، پهناى همه آسمانها و زمين است. در اختيار اهل تقوا مى باشد. هر كجايش كه مى خواهى باش، هر چه هم كه مى خواهى بخواه.

آنهايى كه بهشت را با چشم ديده اند، از قول آنها نقل كنم، سند هم قرآن است، كه خدا يك تعداد بنده داشته است كه در همين دنيا كه بودند، با اين چشم سَر بهشت را ديدند.