حقيقت اول:
يك حقيقت فكر است، فرقى نمى كند كه فكر صحيح يا باطل باشد، مستقيم يا انحرافى باشد.
حقيقت دوم:
خارج شدن سكون و آرامش باطن به حركت است كه به تعبير ساده، بعد از اينكه فكر، به يك شى ء تعلّق پيدا كرد، انسان درونش بى قرار و بى تاب مى شود، كه سراغ اين شى ء بروم يا نروم، حالا يا در ترديد مى افتد يا نه، حالت يقين براى او به وجود مى آيد كه صد در صد دنبال اين شى ءاى كه فكر من به او تعلق گرفته است، بروم.
مرحله سوم
: مرحله حركت ظاهر است كه محصول آن حركت باطن است كه انسان را از درون، تشويق و تحريك مى كند كه دنبال متعلّق فكر حركت كند.
حقيقت چهارم:
رسيدن و نرسيدن به مراد و مقصود است.
حقيقت پنجم:
آثار مثبت و منفى مى باشد.
اين مجموعه در حقيقت پنج برنامه دارد، شى ءاى كه فكر به آن تعلق مى گيرد، بى قرارى باطن، خواستن و طلبيدن، حركت كردن در مرحله ظاهر به سوى مراد و مطلوب، بعد هم ظهور آثار اين مجموعه را در
بر دارد.
منبع : پایگاه عرفان
