خداوند در قرآن مجيد مى فرمايد: بهشت جايى است كه:
«ما تَشْتَهِيهِ الْأَنْفُسُ وَ تَلَذُّ الْأَعْيُنُ» «3»
محل هر گونه خواسته، اشتها، ميل و طلب، بدون محدوديت و محل لذت است.
ولى براى رسيدن به «ما تَشْتَهِيهِ الْأَنْفُسُ وَ تَلَذُّ الْأَعْيُنُ» نياز به ايمان و عمل صالح دارد. «وَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَنُدْخِلُهُمْ جَنَّاتٍ» اما عده اى به طرف ثروت و لذت دنيوى شتاب مى كنند. تمام عمر و نيرو را صرف رسيدن به ثروت و لذّت دنيايى مى كنند، نصيبشان را از آخرت قطع مى كنند. حالت روانى عجله و شتاب ورزى، زيان سنگينى براى انسان دارد كه در قرآن مى فرمايد:
«إِنَّ الْإِنْسانَ لَفِي خُسْرٍ»
و مى فرمايد:
«هَلْ نُنَبِّئُكُمْ بِالْأَخْسَرِينَ أَعْمالًا* الَّذِينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا»
يعنى كسانى هستند كه از نظر حركت و عمل، شتاب زده مى باشند، و مى خواهند زودتر به ثروت، شهوت و لذّت برسند. در حالى كه اميرالمؤمنين عليه السلام مى فرمايد:
«لافقر بعد الجنة ألا و إنّه لا غنى بعد النار» بعد از بهشت ثروتى وجود ندارد. خداوند در قرآن مجيد مى فرمايد:
«ما تَشْتَهِيهِ الْأَنْفُسُ وَ تَلَذُّ الْأَعْيُنُ»
اگر در بهشت هر ثروت و لذّتى را بخواهيد مى يابيد.
منبع : پایگاه عرفان
