در آيه شريفه مورد بحث خداى مهربان به بنى اسرائيل مى فرمايد:
وَ أَوْفُوا بِعَهْدِي أُوفِ بِعَهْدِكُمْ
و به عهدم وفا كنيد تا به عهدتان وفا كنم.
عهد خدا در ميان بندگان مصداق اتم و اعظمش نبوت پيامبران و كتاب آسمانى است، وفاى به اين عهد عبارت از ايمان به انبيا و كتاب الهى و اقتداى خالصانه به پيامبران و اجرا كردن آيات كتاب خداست، و عهد بندگان نسبت به خدا اجابت دعاى آنان و قرار دادنشان در قيامت در نعمت ابد بهشت و دار كرامت است.
وفاى خدا به عهد بندگان كه اجابت دعا و وارد كردنشان به بهشت عنبر سرشت است حتماً مشروط به وفاى بندگان به عهد خداست و در اين مرحله يك طرفه بودن هيچ جايگاهى ندارد، اگر بندگان به عهد خدا كه در معناى گسترده اش كتاب الهى و نبوت و امامت و ولايت است وفا نكنند بر خدا نيست كه به عهد بندگان كه اجابت دعا و بردنشان در بهشت است وفا كند، وفاى خدا به وفاى بندگان گره خورده و راه ديگرى وجود ندارد.
چه خوش بى مهربانى هر دو سر بى
كه يك سر مهربانى درد سر بى اگر مجنون دل شوريده اى داشت جدل ليلى از او شوريده تر بى ج باباطاهر در اين زمينه به روايات بسيار پرقيمتى كه در معتبرترين كتاب ها آمده توجه كنيد.
صدوق به اسنادش از ابن عباس روايت مى كند كه پيامبر اسلام فرمود: خدا أَوْفُوا بِعَهْدِي أُوفِ بِعَهْدِكُمْ را نازل فرمود: به خدا سوگند آدم از دنيا رفت در حالى كه از قومش وفاء به فرزندش شيث را تعهد گرفت و قوم او نسبت به شيث وفا نكردند، و نوح از دنيا رفت در حالى كه از قومش نسبت به سام وصى اش پيمان گرفت ولى امتش به عهدش وفا نكردند، و ابراهيم از دنيا رفت در حالى كه از قومش نسبت به اسماعيل تعهد گرفت ولى امتش به اسماعيل وفا نكردند و موسى از دنيا رفت در حالى كه از امتش نسبت به وصى اش يوشع بن نون پيمان گرفت ولى امتش به آن پيمان وفا نكردند و عيسى به آسمان بالا برده شد و از قومش براى شمعون بن حمون الصفا تعهد گرفت ولى امتش به عهد گرفته شده وفا نكردند، و من به همين نزديكى ها از شما مفارقت مى كنم و از ميان شما مى روم و استوار و محكم نسبت به ولايت على به شما سفارش مى كنم، ولى برايم روشن است كه شما هم در پيمان شكنى به همان راهى مى رويد كه امت هاى گذشته رفتند، شما به مخالفت و سرپيچى از وصى من برمى خيزيد و به اين عهدى كه با شما مى كنم وفا نخواهيد كرد!!
آگاه باشيد من عهدم را نسبت به ولايت على با شما تجديد مى كنم هر كس اين عهد را بشكند به زيان خود شكسته است و هر كس به عهدى كه خدا بر آن تعهد گرفته وفا كند يقيناً پاداش عظيمى به او مى دهند.
اى مردم على رهبر و امام و خليفه بر شما پس از من است او وصى و وزير و برادر و همسر دخترم و پدر فرزندانم و صاحب شفاعت و حوض من است، هر كس از على سرپيچى كند يقيناً از من سرپيچى كرده و هر كس نسبت به من عصيان ورزد خدا را معصيت نموده است.
و هر كس از على پيروى كند از من پيروى كرده و هر كه از من پيروى كند از خدا اطاعت كرده است.
اى مردم هر كس در سخنى يا عملى على را رد كند تحقيقاً مرا رد كرده است و هر كس مرا رد كند خدا را بر فراز عرش رد كرده است.
اى مردم هر كس به جاى على رهبر و پيشوائى انتخاب كند پيامبرى را به جاى من انتخاب كرده و هر كس به جاى من پيامبرى انتخاب كند پروردگارى را به جاى خدا انتخاب كرده است. اى مردم على سيد اوصياء و پيشواى آبرومندان و مولاى مؤمنان است دوستدار او دوستدار من و دوستدار من دوستدار خدا است، و دشمن على دشمن من و دشمن من دشمن خداست.
اى مردم به عهد و پيمان خدا نسبت به على كه ولايت و امامت او بر شماست وفا كنيد تا خدا در قيامت نسبت به وارد نمودنتان به بهشت وفا كند. محمدبن ابى عمير از جميل دراج روايت مى كند كه مردى به حضرت صادق (ع) گفت:
«جعلت فداك ان الله يقول: «ادعونى استجب لكم» و انا ندعو فلايستجاب لناء؟ قال لانكم لاتفون بعهده وان الله يقول اوفوا بعهدى اوف بعهدكم والله لووفيتم الله لو فى الله لكم:» «2»
فدايت گردم خدا مى فرمايد: مرا بخوانيد تا شما را اجابت كنم و ما خدا را مى خوانيم ولى دعايمان مستجاب نمى شود فرمود: براى اينكه شما به عهد خدا وفا نمى كنيد در حالى كه خدا فرموده: به عهدم وفا كنيد تا به عهدتان وفا كنم، به خدا سوگند اگر شما نسبت به خدا وفادار بوديد، حتماً خدا هم نسبت به شما وفادار بود.
از حضرت صادق (ع) روايت شده:
«القرآن عهدالله الى خلقه:»
قرآن عهد خدا به سوى بندگان است.
از صريح اين روايات كه در كتاب هاى با ارزش و معتبرى چون معانى الاخبار، كافى، تفسير على بن ابراهيم، و تفسير نورالثقلين نقل شده به روشنى استفاده مى شود كه عهد خدا در ميان مردم نبوت، ولايت، كتاب هاى آسمانى و عهد مردم نسبت به حق اجابت دعا و ورودشان به شرط وفاى به عهد خدا به بهشت قيامت و دار كرامت است.
منبع : پایگاه عرفان
