اعتقاد ما اين است كه امامان ما در علم كامل بودند و الّا به امامت انتخاب نمى شدند. و ما بر اين عقيده هستيم كه خداوند متعال به امامان ما، توان هاى معنوى داده كه به ديگران عنايت نفرموده است.
جوان شيعه اى خدمت موسى بن جعفر عليه السلام آمد، گفت: يابن رسول الله، فرهنگ خانواده من خلاف فرهنگ شما است، آنها يك مكتب ديگرى داشتند، شما را امام نمى دانستند، ديگران را امام مى دانستند، قائل به امامت اميرالمؤمنين عليه السلام نبودند، من راه شما را انتخاب كردم، پدرم مرده است، دلم براى او مى سوزد، يك نفر مى گويد: من هزار دينار از پدرت طلب داشتم، وضع خوبى هم ندارم، طلب ما را بدهيد، من نوشته ها و دفترهاى پدرم را ديدم كه از چه كسى طلبكار است و به چه كسى بدهكار مى باشد، نام اين آقا نيست، من هم ناراحت هستم، چه كار كنم؟ دلم مى خواهد اگر پدرم اهل عذاب است، عذاب خوردن مال مردم گردنش نباشد، موسى بن جعفر عليه السلام فرمودند: مانعى ندارد، نيمه شب به قبرستان بقيع برو، اين جملات را بخوان، پدر خود را مى بينى، از او سؤال كن، كه فلانى از تو طلب دارد يا ندارد، اگر گفت: طلب ندارد، طلبكار دروغ مى گويد، اگر گفت طلب دارد، طلبكار راست مى گويد، از اصل مال پدر طلب او را ادا كن؛ زيرا دين، قبل از تقسيم ارث بايد جدا بشود.
منبع : پایگاه عرفان
