ما رحمت خودمان را به هر كسى كه بخواهيم مى دهيم، اما چه كسى را خدا مى خواهد؟ شايستگان و صالحان را. اين «من نشاء» بى قاعده و قانون نيست.
بى حساب و كتاب نيست. خيلى منظم و حساب شده است؛
«نُصِيبُ بِرَحْمَتِنَا مَن نَّشَآءُ و لَانُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ»
در آيه مى گويد: آن «من نشاء» محسنين هستند؛ در «وَ لَانُضِيعُ» با واو عاطفه، جمله بعد را به جمله قبل عطف و وصل مى كند، يعنى «نُصِيبُ بِرَحْمَتِنَا مَن نَّشَآءُ» اين «من نشاء» چه كسانى هستند؟ «وَ لَانُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ». آيه مى فرمايد: كه اين «من نشاء» قانون و ضابطه نيست، بلكه محسنين هستند.
منبع : پایگاه عرفان
