بخشش گناهانِ آلوده جاهل‏

اما كسى به يك عالم ربانى مراجعه مى كند و مى گويد: من بيست سال مشروب مى خوردم، اما نمى دانستم حرام است، يعنى در موقعيتى نبودم كه بفهمم. مثلًا در يك خانواده اى بزرگ شده بودم كه بين من و واقعيات حجاب بود و هيچ چيز را به من نگفتند. دوستان و اقوامى هم كه داشتم، مثل خودم بودند. سؤال من اين است كه آيا اين مشروب هايى كه خوردم، عيبى داشته است؟

عالم دينى به او مى گويد: عيب كه داشته، اما چون شما نمى دانستى و به حرمت آن جاهل بودى، خدا بخاطر اين گناه مؤاخذه ات نمى كند.

مى گويد: شما مى گويى كه من چه كار كنم؟ عالم به او مى گويد: من كه از خودم حرفى ندارم. خدا مى گويد:

«إِنَّمَا الْخَمْرُ وَالْمَيْسِرُ وَالْأَنصَابُ وَالْأَزْلمُ رِجْسٌ مّنْ عَمَلِ الشَّيْطنِ فَاجْتَنِبُوهُ» «1» «فَاجْتَنِبُوهُ» نهى تحريمى است. خدا مى گويد: هر مست كننده اى بر تو حرام است.

اين مشروب خور هم مى گويد: من اگر از اول مى دانستم، نمى خوردم و راست هم مى گويد. همان جا مشروب خورى او آمرزيده مى شود، حرف هم ندارد. خدا سند به او داده است. «1» يا مى گويد: من با نامحرم هم ارتباط داشته ام و در طول اين سى سال گذشته، روابط نامشروع داشته ام، اما به خدا نمى دانستم و تازه فهميده ام. آمدم كه بپرسم.

عالم دينى به او مى گويد: شرعاً اشكال دارد. قرآن فرموده:

«وَ لَاتَقْرَبُوا الزّنَى إِنَّهُ كَانَ فحِشَةً وَسَآءَ سَبِيلًا»

وقتى اين آيه را براى او توضيح مى دهد، بر سر خودش مى زند، فرياد مى كشد، مى گويد: به خود خدا قسم، اگر مى دانستم، اصلًا به نامحرم نگاه هم نمى كردم. آن پشيمانى و ندامت او باعث بخشيدن گناه او مى شود، چون جاهل و ناآگاه بوده است.