از زيبائى هاى اسلام اين است كه داراى دو نوع عبادت است، عبادت در خلوت و عبادت در ميان مردم و با مردم.
عبادت در خلوت كه از بهترين عبادات، و داراى پاداشى عظيم و غير قابل تصور است عبادت نيمه شب و تهجد در سحر و عبادت دور از انظار مردم است، عبادتى كه جز خدا كسى آن را نمى بيند.
عبادت در ميان مردم و با مردم مانند نماز جماعت، نماز جمعه و مناسك حج و پيكار در راه خدا، كه آنها را هم چون عبادت هاى در خلوت ميتوان خالصانه انجام داد.
اجتماع مردم هر محل و منطقه اى در مسجد آن محل و منطقه مطلوب خدا و پيامبر و امامان است.
اين اجتماع داراى آثار و بركات فراوانى است، برادران ايمانى و مؤمنان مشفق هر صبح و ظهر و مغرب در خانه خدا به زيارت يكديگر نائل مى گردند و از احوال همديگر خبر مى شوند و درد يكديگر را به درمان ميرسانند و مشكل يكديگر را حل مى كنند و كاستى ها و نواقص محل و منطقه را برطرف مى نمايند و در يك صف واحد براى پيشانى سائيدن به پيشگاه حق وتواضع دسته جمعى و عبادت عاشقانه به امامت امامى عادل و باتقوا شركت مى كنند.
چنين جماعتى كه يار و ناصر يكديگرند و در صف واحد در عبادت و بندگى حق هستند مورد عنايت و نظر خدا، و عامل جذب رحمت حضرت ارحم الراحمين است.
روايات از طرفى به اجتماع و جمع شدن تشويق مى كنند، و از طرف ديگر به تشكيل جماعت براى عبادت ترغيب مى نمايند، به بخشى از هر دو دسته روايات براى آگاهى به ارزش اجتماع و جماعت اشاره مى شود:
از رسول خدا روايت شده است:
«ايها الناس عليكم بالجماعة و اياكم و الفرقة:»
اى مردم شما را به اجتماع و با هم بودن سفارش مى كنم و از تفرقه و دور افتادن از يكديگر بر حزر مى دارم.
«يد الله مع الجماعة، فاذا اشتذ الشاذ منهم اختطفه الشيطان كما يختطف الذئب الشاة الشاذة من الغنم:»
قدرت خدا با جماعت است، هر گاه يكى از آنان از جماعت جدا شود و تنها و فرد بماند شيطان او را مى ربايد، چنان كه گرگ گوسپند تنها مانده از گله را مى ربايد.
«الجماعة رحمة و الفرقة عذاب:»
جماعت مهر و رحمت و تفرقه عذاب است.
درباره نماز جماعت و حاضر شدن در آن و امتناع از حضور در نماز جماعت رواياتى از پيامبر و اهل بيت نقل شده است:
پيامبر فرمود:
«من صلى الخمس فى جماعة فظنوا به خيراً:»
كسى كه نماز پنج گانه را در جماعت بخواند به او گمان خير بريد.
حضرت صادق فرموده:
«ان اناسا كانوا على عهد رسول الله فابطئوا عن الصلاة فى المسجد فقال رسول الله ليوشك قوم يدعون للصلاة فى المسجد ان نامر بحطب فيوضع على ابوابهم فتوقد عليهم نار فتحرق عليهم بيوتهم.»
گروهى از مردم در زمان رسول خدا بودند كه براى حضور در نماز جماعت در مسجد كُندى مى كردند، پيامبر فرمود قومى كه نماز در مسجد را ترك كرده و جماعت را واگذاشته اند نزديك است فرمان دهم هيزم درب خانه هايشان بگذارند و آتش برافروزند و خانه هايشان را به آتش بكشند!!
«رفع الى اميرالمؤمنين (ع) بالكوفة ان قوماً جيران المسجد لا يشهدون الصلاة جماعة فى المسجد فقال: ليحضرّن معنا صلاتنا جماعة او ليتحولن ولا يجاورونا و لا نجاورهم:»
در كوفه به اميرالمومنين گزارش رسيد كه گروهى همسايه مسجدند ولى در نماز جماعت حاضر نمى شوند، حضرت فرمود: بايد با ما در نماز جماعتمان حاضر شوند يا تغيير مكان دهند كه همسايه ما نباشند و ما هم همسايه آنان نباشيم.
حسنت به اتفاق ملاحت جهاد گرفت
آرى به اتفاق جهان ميتوان گرفت
منبع : پایگاه عرفان
