اين انديشه به قدرى گسترده است كه قرآن مى گويد: تمام آسمان ها و زمين در يك گوشه فضاى فكر على عليه السلام جا مى گيرند. اين حجم فكر او است. اگر حجم فكر او اين نبود، خطبه اول نهج البلاغه را چگونه ظهور داده است؟ شما براى توضيح خطبه اول نهج البلاغه كه درباره خلقت است، بايد كتاب «آسمان و جهان» مرحوم علامه كمره اى را كه در هفتصد صفحه نوشته شده است بخوانيد، كه توضيح يك پنجم خطبه اول است. مثل اين كه خدا قبل از شروع آفرينش، على عليه السلام را به وجود آورده است، گويا اين آفرينش را همراه خدا شاهد بوده، بعد در كوفه آمده است و عين آفرينش خدا را از اول تا به وجود آمدن اين نظام بيان كرده است.
«لاگلاس» هم با ابزارهاى علمى بيان كرده است، ولى يك واو حرف على عليه السلام را ندارد. «وَيَتَفَكَّرُونَ فِى خَلْقِ السَّموَ تِ وَالْأَرْضِ» على عليه السلام با عمق فكر و انديشه اش وارد آسمان ها و زمين مى شود، مثل اين كه اين بنده من، جزء جزء اتم ها، عناصر تركيبى و عناصر بسيط تا كرات را بررسى كرده و تمام عوالم خلقت را سفر كرده است، بعد از انديشه در عمق خلقت، اعلام كرده است:
«رَبَّنَا مَا خَلَقْتَ هذَا بطِلًا سُبْحنَكَ»
يعنى منِ على، همه آفرينش تو را با مركب ياد و فكر گشتم، چيزى در اين جهان پهناور، بيهوده و باطل و بازيچه خلق نشده است. هر كارى كه كرده اى، حق بوده است. پس منزل ذكر و فكر را پيمود و به حق بودن همه چيز رسيد.
منبع : پایگاه عرفان
