چرا پيامبر صلى الله عليه و آله فرمودند:
«ضربة علىٍ يوم الخندق افضل من عبادة الثقلين»
يعنى پرونده عبادتى تمام جنّ و انسان، از آدم تا قيامت را در يك كفه بگذارند و اين چند ثانيه كار على عليه السلام را در كفه ديگر، عمل حضرت عليه السلام سنگين تر است. چرا؟ فقط اخلاص: زيرا عمل، از مردم، از بهشت و از جهنم آزاد بوده و زلف عمل، فقط به زلف امر پروردگار گره خورده است.
گاهى مى آيند و مى گويند: آقا! ما چهل شبانه روز بيدارى كشيديم، روزه گرفتيم، گريه كرديم، پس آن وعده ها چه شد؟ بايد به آنها گفت: عمل شما از نظر اخلاص، عارى است. چه كردى كه چيزى از پروردگار مى خواهى؟
|
خاقانيا به سائل اگر يك درم دهى |
خواهى جزاى آن دو بهشت از خداى خويش؟ |
|
دو ريال به گدا داده اى، بعد هم در دل به خدا مى گويى: يادت نرود، از هشت بهشت، دو بهشت را براى ما بگذار، پنج بهشت ديگر را به بقيه بده. اين عمل بُرد ندارد. توقع داريم كه مردم بيايند و بگويند: آفرين، عجب كارى كردى! واقعاً نمونه ندارد، بَه بَه.
برادران! يك ساعت در خودمان فرو برويم، ببينيم اشتباه هاى ما از كجا است؟
در روايات، مشهور است كه وجود مبارك امام زمان عليه السلام وقتى سيصد و سيزده نفر مخلص در عالم پيدا شد، ظهور ايشان به شب نمى رسد. همين كه به او خبر بدهند كه شما سيصد و سيزده يار داريد، ديگر حرام است كه در غيبت باشد. ما در كره زمين چقدر دعاى ندبه و كميل خوان داريم؟ امشب سيصد ميليون نفر شيعه، احيا مى گيرند، يعنى در اين سيصد ميليون نفر، سيصد نفر پيدا نمى شود؟ نه، نمى شوند. شوخى نيست. پس كجاى كار ما خراب است؟
منبع : پایگاه عرفان
