خدا در اكثر آيات قرآن، وقتى كه آيه را مى خواهد ختم كند، با دو صفت ختم مى كند: «أَنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ» يا صفت «هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ» «2» يا «أَنَّ اللَّهَ سَمِيعُ بَصِيرٌ» «3» يعنى با چشم خود كه دارى مى بينى، ده سال است كه همسرت مانند يك كلفت بى حقوق، دارد براى شما و بچه هايت زحمت مى كشد. شما خانم! با چشم هايت مى بينى كه همسرت بيرون از خانه، با اين شهر شلوغ و آلوده، چگونه براى اداره امور زندگى تلاش مى كند. مواظب باش! حرف هايى كه از بيرون مى شنوى، با آنچه ديده اى مقايسه كن، تا معلوم شود كه حرف ها بى ربط است، پس گوش نده، تلخ نشو، رشته مهرورزى را پاره نكن.
خدا سميع و بصير است؛ هم مى شنود و هم مى بيند. در قرآن حرف ما انسان ها را كه مى زند، همين دو صفت را ذكر مى كند:
«إِنَّا خَلَقْنَا الْإِنسنَ مِن نُّطْفَةٍ أَمْشَاجٍ نَّبْتَلِيهِ فَجَعَلْنهُ سَمِيعَاً بَصِيرًا»
ما به شما گوش و چشم داديم، هر چه شنيدى، اگر ديدى و ديده با شنيده مطابق بود، باور كن. اما اگر ديده با شنيده مطابقت نداشت، شنيده را ملاك قضاوت قرار نده. شنيده ها را جستجو كنيد تا برسيد به اين كه نود و نه درصد شنيده هايتان دروغ است: «سَمعُونَ لِلْكَذِبِ» شما گوش شنوا براى دروغ ها نباشيد. تازه ديده ها هم تا اندازه اى درست است. همه ديده ها هم كه صد در صد درست نيست.
منبع : پایگاه عرفان
