آيه اول انجيل: اى هشام! خدا در انجيل فرموده است:
«طُوبى لِلْمُتَرَاحِمِينَ اولئكَ هُمُ المَرْحُومُونَ يَوْمَ القِيامَة»
در اين آيه به نتيجه مسأله اعمال مثبت در قيامت اشاره شده است. نمى خواهد بگويد كه در دنيا نتيجه ندارد، اما فعلًا در اين چهار آيه، نظر به محصول اين درخت در قيامت است.
گفتار پروردگار است:
«طوبى للمتراحمين»
خوش به حال آن مردمى كه در همه برنامه هاى زندگى، به يكديگر، به حقيقت مهر و محبت مى ورزند. «متراحمين» طرفينى است، چون باب تراحم از نظر ادبى، باب تفاعل است. تراحم يعنى به يك ديگر محبت ورزيدن و نبايد يك طرفه باشد.
خوشا به حال آنهايى كه در تمام جريانات زندگى، به يكديگر مهر مى ورزند.
خوشا به حال خانمى كه در تمام جريانات زندگى، به شوهر محبت مى ورزد و خوشا به حال شوهرى كه در تمام جريانات زندگى، به همسرش محبت مى كند.
خيلى از جريانات پيش مى آيد كه زن بايد مواظب باشد و اگر سزاوار است، حق را به جانب همسر بدهد. مرد هم همين طور است. محيط خانه براى زن و شوهر بايد محيط تراحم باشد. در بيرون خانه هم خيلى جريانات اتفاق مى افتد، ممكن است مادر اين خانم، عليه شوهر اين خانم حرف هاى بى ربطى بزند. زن حرام است مهرورزى اش را به خاطر حرف هاى بى ربط مادر قطع كند. يا ممكن است مادر، برادر يا پدر شوهر هم حرف هاى بى ربط بزند. حرام است كه مرد به خاطر حرف هاى بى ربط و ناحق ديگران، از همسر خود مهرورزى را قطع كند، قيافه تلخ و خشن عليه همسرش بگيرد. زن و شوهر وقتى كه نتوانند جلوى جريانات بيرون را بگيرند، قافيه زندگى را باخته اند. بايد راه مهرورزى به يكديگر را آزاد بگذارند.
منبع : پایگاه عرفان
