حضرت عيسى، عليه السلام، با نفس خويش مرده ها را زنده مى كرد؛ يعنى به مرده اى كه چند سال بود از دنيا رفته بود يك بار مى دميد و او زنده مى شد يا به كور مادرزاد نگاه مى كرد و او را بينا مى ساخت يا بيمار جذامى را كه دست يا پايش خورده شده و از بين رفته بود شفا مى داد و آن عضو را به شكل اولش باز مى گرداند. اين قدرت ولايت كليه است.
شايد ما نتوانيم به چنين ولايتى برسيم، ولى مى توانيم ولايت جزئيه داشته باشيم. رسيدن به آن هم گرچه آسان نيست، محال هم نيست. بايد باور داشت و تلاش كرد و مفهوم ولايت را درست درك كرد.
نقل است كه يك روز جوانى عصاى تراش خورده و آراسته اى را نزد حضرت مسيح آورد و به حضرت گفت: من اين چوب را مى اندازم، شما آن را به اژدها تبديل كنيد. حضرت فرمود: اين چوب نبود كه اژدها مى شد. اشتباه تو اين است كه خيال مى كنى چوب اژدها مى شده. چيزى كه چوب را اژدها مى كرد دست موسى بود. آن دست را پيدا كن! آن وقت ديگر لازم نيست پيش من بيايى، هر چوبى را بيندازى اژدها مى شود. اشتباه تو اين است كه اژدها شدن را خاصيت چوب ديدى، در حالى كه دستى كه به دست قدرت ملكوت عالم وصل بود آن را اژدها مى كرد.
به اين نوع تصرفات ولايت كليه مى گويند و اين حداقل براى ما مسأله ثابت شده اى است و در قرآن مصاديق زيادى دارد. از آن هايى كه اين مطلب را قبول ندارند هم بايد پرسيد: اگر اين ها ولايت (به معنى تصرّف در تكوين به اذن خدا) نيست، پس چيست؟
منبع : پایگاه عرفان
