حضرت حق از بنى اسرائيل خواست كه فروتنانه وارد دروازه منطقه مقدس شوند يا به معناى ديگر از آنان خواست كه نسبت به توحيد و نبوت و تورات و خلاصه آئين الهى و فرهنگ حق كه دروازه ورود به رشد و كمال و تربيت و فلاح و سعادت دنيا و آخرت است نهايت فروتنى و تواضع نشان دهند و تواضع به آن هم در گرو پذيرفتن دين و ملزم بودن به لوازم آن و عمل به دستورات و فرمان ها آن با حالتى مخلصانه و عاشقانه است، و نيز از آنان خواست نسبت به گناهان گذشته خود توبه جدى كنند و غفران و آمرزش بخواهند تا خدا هم آنان را مورد مغفرت و آمرزش قرار دهد.
آنان عمل به آئين الهى و تن دادن به دستورات حق و توبه و رجوع به خدا را با گناه و معصيت و هوا و هوس و آرزوهاى بيجا و حرص و طمع كه در صورت قرار نداشتن در مدار تقوا بر اثر شهرنشينى و وسائل پر فريب و غرورش عارض انسان مى شود جابه جا كردند، اين جابه جائى و تبديل خوبى هاى اصيل به زشتى هاى خطرزا و مهلك از سنگين ترين گناهانى است كه به دست بشر انجام گرفته و مى گيرد و گاهى آثارش يك جامعه يا نسل هائى را در تاريخ تحت تأثير قرار مى دهد!
اين جابه جائى كار ستمكاران است و چون پس از اتمام حجت خدا و نزول وحى و بعثت پيامبران و ثبوت ولايت اوليا و با چشم باز انجام مى گيرد انجام دهنده را مستحق عذاب استيصال در دنيا و عذاب دردناك ابدى در آخرت مى نمايد و از اين كه دو بار جمله ظَلَمُوا در آيه شريفه تكرار شده مى فهميم كه عذاب الهى چه در دنيا و چه در آخرت ويژه اين قبيل ستمكاران از مردم است، و اين قانون يعنى عذاب ستمكاران قانونى است كه استثنا نمى پذيرد و صيادى است كه در هر روزگاى صيد خود را به دام مى اندازد و هر گونه راه فرارى را به روى او مى بندد و روزنه اى براى دفع آن نمى گذارد.
وَ أَخَذْنَا الَّذِينَ ظَلَمُوا بِعَذابٍ بَئِيسٍ بِما كانُوا يَفْسُقُونَ:
و ستمكاران را به كيفر آن كه همواره نافرمانى مى كردند به عذابى سخت گرفتيم.
فَأَتَى اللَّهُ بُنْيانَهُمْ مِنَ الْقَواعِدِ فَخَرَّ عَلَيْهِمُ السَّقْفُ مِنْ فَوْقِهِمْ وَ أَتاهُمُ الْعَذابُ مِنْ حَيْثُ لا يَشْعُرُونَ: ثُمَّ يَوْمَ الْقِيامَةِ يُخْزِيهِمْ ....
پس خدا بنيانشان را از پايه و اساس ويران كرد، و سقف خانه هايشان را از بالاى سرشان بر آنان فرو ريخت و از جائى كه درك نكردند عذاب به سويشان آمد سپس روز قيامت رسوايشان مى كند.
منبع : پایگاه عرفان
